«Έρασμος». Ένας δυναμικός σύλλογος κοινωνικής παρέμβασης με πολλαπλή προσφορά

Εδώ και δεκατρία χρόνια ο Σύλλογος Κοινωνικής Παρέμβασης «‘Έρασμος», που έχει την έδρα του στη Βέροια, αλλά αγκαλιάζει και όλη την Ημαθία, δραστηριοποιείται με μεγάλη επιτυχία ωφελώντας πολλαπλά το κοινωνικό σύνολο.

Με αρχικό στόχο να προστατέψει γυναίκες και παιδιά, αλλά και τον καθένα που υφίσταται ενδοοικογενειακή ή κάθε είδους βία, και βάζοντας στη συνέχεια ως στόχους του και την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας απέναντι σε διάφορα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου – διοργανώνοντας βιωματικά σεμινάρια, ή αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες άμεσης υλικής και ηθικής βοήθειας σε ευπαθείς ομάδες – ο «‘Ερασμος» έχει πετύχει την αναγνώριση των πολιτών, του Δήμου και της Πολιτείας.

Ο Σύλλογος δεν  είναι απλά μιας εγνωσμένης αξίας παρουσία στον κοινωνικό ιστό, είναι μια αναγκαιότητα, η οποία αντιστέκεται σθεναρά στο φαινόμενο της βίας, που στις μέρες μας έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις αλλά και μια ασπίδα προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων γενικότερα.

Στο ρεπορτάζ της Φαρέτρας η Πρόεδρος του «Εράσμου», πλαισιωμένη από το προσωπικό του, μιλά για τις ιδιαιτερότητες του Συλλόγου, αποδεικνύοντας όχι μόνο την αξία του αλλά και τους στέρεους δεσμούς συνεργασίας μεταξύ των μελών του, που τον κάνουν ένα ζωντανό και δυναμικό κοινωνικό κύτταρο.

Στο ρεπορτάζ μιλούν για τον Σύλλογο η πρόεδρος Γεωργία Φωστηροπούλου, η κοινωνική λειτουργός Ολυμπία Λαζαρίδου, οι δύο ψυχολόγοι Μαρία Ασλανίδου και Ευμορφία Μήτσιου, η φροντίστρια Κατερίνα Παπαδοπούλου, η συντονίστρια του έργου και υπεύθυνη επί των οικονομικών Παρασκευή Γούλα και ο υπάλληλος γενικών καθηκόντων Κωστής Χαλάτσης.

Ποιος είναι ο στόχος και ο σκοπός του Συλλόγου; Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ίδρυσής του; Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε; Πώς ανταποκρίθηκε η κοινωνία σε κάτι τέτοιο που ήταν  πρωτόγνωρο; Ποια στήριξη βρήκε από τον Δήμο και την Πολιτεία; Πώς οργανώθηκε ο Σύλλογος, ποιες είναι οι δράσεις του και  ποια είναι η σημερινή του αποδοχή;

Απαντώντας στα παραπάνω ερωτήματα, η πρόεδρος Γεωργία Φωστηροπούλου είπε:

Είναι σημαντικό να ακούγεται και να φαίνεται το έργο μας προς τα έξω, αν και ήδη είμαστε γνωστοί με τις δραστηριότητές μας εδώ και δεκατρία χρόνια.

Το 2007 μαζευτήκαμε περισσότερες γυναίκες και ελάχιστοι άντρες, βλέποντας την παθογένεια και τα προβλήματα της κακοποίησης, που από τότε υπήρχαν και πρόβαλλαν και προς τα έξω. Ήμασταν πολίτες που προερχόμασταν από διάφορους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, αποφασίζοντας να ασχοληθούμε με κοινωνικά θέματα, που μέχρι τότε δεν είχαν τύχει της υποστήριξης της Πολιτείας.

Αυτό που πονούσε περισσότερο ήταν η υποστήριξη της κακοποιημένης γυναίκας. Δίπλα όμως σ’ αυτήν πολλές φορές υφίσταντο κακοποίηση και τα παιδιά. Προτάξαμε λοιπόν ώς στόχο μας την υπεράσπιση της γυναίκας, αλλά και γενικότερα ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο.

Φυσικά και αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Δεν έγινε ο στόχος μας άμεσα αποδεκτός. Το πρώτο περιστατικό μας είναι αρκετά εύγλωτο. Μας ειδοποίησαν να πάμε να πάρουμε μια γυναίκα που την είχαν χτυπήσει στο δρόμο. Πήγαμε με την Νομικό και πρώτη Προεδρο του Συλλόγου μας, την κ. Πόπη Παπαδοπούλου, στο Νοσοκομείο για καταγραφή του περιστατικού. Η γυναίκα είχε και ανήλικο παιδί. Πήγαμε στη συνέχεια στην Αστυνομία και χρειάστηκε συνοδευόμενες από την Αστυνομία να πάμε να πάρουμε και το παιδί της, γιατί ήταν αλκοολικός ο άντρας της και τους οδηγήσαμε, μάνα και παιδί, στον ξενώνα φιλοξενίας μας.

Είχαμε δυσκολίες αποδοχής και από την κοινωνία αλλά και από τις υπηρεσίες. Παράδειγμα, το Νοσοκομείο, αφού ήταν ανασφάλιστη η κυρία, δεν δεχόταν να κάνει τις εξετάσεις δωρεάν. Η Αστυνομία έδειχνε κάποια καχυποψία απέναντί μας, αλλά με την παρέμβαση της Νομικού, καταφέρναμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μόνη της σε καμιά περίπτωση μια κακοποιημένη γυναίκα δεν μπορούσε να πάρει το παιδί της και να γλυτώσει από την κακοποίηση. Θα μπορούσε να την κατηγορήσει ο άντρας της ότι έκλεψε το παιδί.

Η δουλειά μας, λοιπόν, ήταν πολύ δύσκολη τα πρώτα χρόνια και με έλλειψη εμπιστοσύνης από την πλευρά της κοινωνίας.  Πέρασαν αρκετά χρόνια, για να κερδίσουμε τη γενικότερη εμπιστοσύνη, ώστε να κάνουμε σεμινάρια με την Αστυνομία ή με στελέχη του Νοσοκομείου, πράγμα που έδειξε πως την κερδίσαμε.

Σήμερα είμαστε σ΄έναν πολύ καλό δρόμο συνεργασίας αλλά και από πλευράς νομοθεσίας πετύχαμε πολλά πράγματα. Νιώθουμε περήφανοι, γιατί αυτό που κάποτε ξεκινήσαμε πρίν τόσα χρόνια, η Πολιτεία στη συνέχεια το στήριξε, ίσως υποχρεωμένη και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έτσι ιδρύθηκαν τα συμβουλευτικα κέντρα και κάποιοι ξενώνες. Στην Ημαθία δεν έκανε ξενώνα, έχοντας εμπιστοσύνη στον ξενώνα του δικού μας Συλλόγου και στη λειτουργία του.

Με τον Δήμο έχουμε εξαιρετική συνεργασία. Η Δήμαρχος η κ. Ουσουλτζόγλου και ως γυναίκα μάς βοήθησε πολύ στο ξεκίνημά μας, παρέχοντάς μας τον χώρο του ξενώνα φιλοξενίας, αλλά και ο τωρινός Δήμαρχος, ο κ. Βοργιαζίδης, εκτιμάει και υποστηρίζει τις δράσεις μας, παραχωρώντας μας πρόσφατα και τον δεύτερο αυτό χώρο γραφείων αυτήν τη φορά.

Αφού εξασφαλίσαμε την άδεια λειτουργίας του ξενώνα, με το καταστατικό μας πιστοποιηθήκαμε από το Υπουργείο Εργασίας, και στη συνέχεια υποβάλλουμε κάθε χρόνο τα χαρτιά μας στην Περιφέρεια, από την οποία επιδοτούμαστε στο μέτρο του δυνατού.

Βέβαια, η επιδότηση ποτέ δεν ήταν αρκετή, και γι’ αυτό πολλές φορές τα μέλη του ΔΣ αλλά και  εθελοντές μας και δωρητές στήριξαν οικονομικά τον «Έρασμο». Χωρίς, βέβαια, με τα παραπάνω  να υποτιμάμε τη στήριξη που μας δίνεται από την Περιφέρεια.

Στη συνέχεια η Περιφέρεια μάς ενέταξε σε πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, χάρη στο οποίο προσλάβαμε πέντε εργαζόμενους και φυσικά είχαμε και την πιστοποίηση  για τον ξενώνα.

Ο στόχος μας στηρίχτηκε πάνω σε τρεις άξονες. Ο πρώτος άξονας ήταν η ενημέρωση του κοινού σχετικά με την κακοποίηση , καθώς και η ιδέα της προώθησης του εθελοντισμού, που δεν βοηθά μόνο το κοινωνικό σύνολο αλλά και εμάς τους ίδιους.  Ο δεύτερος άξονας ήταν να καταφέρουμε να  στηρίξουμε τις κακοποιημένες γυναίκες, να τις  ενδυναμώσουμε ψυχολογικά και να τις βοηθήσουμε να σταθούν από μόνες τους στη ζωή τους. Και ο τρίτος άξονας ήταν η ευρεία συνεργασία με Δήμο και Περιφέρεια αλλά και με άλλους φορείς.

Συνεργαστήκαμε με τη Μητρόπολη, με τους συλλόγους ΑμΕΑ, με την Πρωτοβουλία για το Παιδί, με τον Επιμελητή Ανηλίκων, με το Γραφείο Ισότητος των Φύλων Θεσσαλονίκης, με το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης. Συνεργασία με τους δήμους, με συμβουλευτικά κέντρα, με όσους φορείς μπορούν να μας βοηθήσουν να προβάλουμε αλλά και να αντιμετωπίσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα.

Με την πρόσληψη των πέντε υπαλλήλων μεταφερθήκαμε από τον ξενώνα – που είναι πια αποκλειστικά για φιλοξενία και όπου για χρόνια στεγαζόμασταν – στον χώρο που τώρα στεγάζονται τα γραφεία μας. Αυτό βοήθησε πολύ, γιατί τα περιστατικά μας έγιναν περισσότερα και ο προηγούμενος χώρος ήταν ασφυκτικός για μας.

Ο ξενώνας μας είναι πραγματικά προσεγμένος και φυλάσσεται, προσφέροντας  όχι μόνο τα απαραίτητα, αλλά και  ένα επίπεδο άνετης διαβίωσης, με τη φροντίστρια του χώρου και φυσικά με ψυχολογική υποστήριξη. Υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα, πλυντήριο, ό,τι χρειάζεται για μια κανονική διαβίωση ο ξενώνας τα παρέχει.

Ο δεύτερος χώρος, ο χώρος των γραφείων, ήταν απαραίτητος όχι μόνο για τους υπαλλήλους, αλλά και για ευκολότερη πρόσβαση σε όσους θα ήθελαν να καταγγείλουν κάποιο περιστατικό βίας. Επίσης η εξωτερική ψυχολογική υποστήριξη γίνεται εκολότερα σ’ αυτόν τον δεύτερο χώρο. Γιατί, εδώ στην Επαρχία, μπορεί όλα τα θύματα κακοποίησης να μην καταφεύγουν στη φιλοξενία, έχουν όμως ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη.

Επιπλέον, αφού η κακοποίηση αυξάνεται, σκεφτήκαμε να δουλέψουμε και σε επίπεδο πρόληψης, μειώνοντας τα περιστατικά βίας με το να προχωρήσουμε σε βιωματικά σεμινάρια. Σεμινάρια Αυτογνωσίας, Σχολή Γονέων, με στόχο πάντα την μείωση της βίας. Αν προσθέσουμε στις δράσεις μας και τα σεμινάρια της Τρίτης Ηλικίας, τα οποία ξεκίνησαν με μεγάλη επιτυχία, τότε μπορούμε να πούμε πως οι δράσεις  μας απλώνονται σ΄ένα ευρύ πια φάσμα.

Δεν μπορούμε όμως να μη μιλήσουμε για τις εκδηλώσεις μας. Οι εκδηλώσεις μας μέχρι τώρα, κοινωνικού, νομικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου, είχαν μεγάλη απήχηση. Τις αγκάλιασε ο κόσμος.  Δυστυχώς όμως οι νέες συνθήκες που προέκυψαν λόγω κορονοϊού δεν μας άφησαν το περιθώριο να τις συνεχίσουμε. Ευελπιστούμε στο μέλλον να μπορέσουμε να τις πραγματοποιήσουμε.

Και κάτι ακόμη σημαντικό.  Με δικά μας χρήματα, αλλά και με τη βοήθεια εθελοντών  που εκτιμούν το έργο μας, προσφέρουμε ρούχα, παιχνίδια και τρόφιμα, που τα διαθέτουμε σε ευπαθείς ομάδες και στους φιλοξενούμενους πρόσφυγες στο camp της Βέροιας, όταν πρωτοήρθαν. Μάλιστα φιλοξενήσαμε στον ξενώνα μας και μια πρόσφυγα λεχώνα, για να είναι σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για κάποιο χρόνο.

Θα ήθελα στη συνέχεια να μιλήσουν οι εργαζόμενοι στη δομή μας, καθώς ζουν άμεσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά ως σύλλογος κοινωνικής παρέμβασης, με πρώτη την κοινωνική λειτουργό μας, την Ολυμπία Λαζαρίδου.

Η Ολυμπία Λαζαρίδου μίλησε για το ρόλο της στον «Έρασμο» λέγοντας:

Όταν κάποιο περιστατικό απευθύνεται στη δομή μας, είτε αφορά την κακοποίηση είτε όχι – γιατί αντιμετωπίζουμε ευρύτερο φάσμα από την κακοποίηση –  αρχικά έρχεται σε επαφή με την κοινωνική λειτουργό. Κλείνουμε ραντεβού παίρνοντας το κοινωνικό ιστορικό και βλέποντας τις ανάγκες που θα προκύψουν, προχωρούμε αναλόγως.

Ακολουθεί ραντεβού με την ψυχολόγο αλλά και επικοινωνία με άλλους φορείς που θα βοηθήσουν. Στην περίπτωση που ένα περιστατικό δεν έχει υποστηρικτικό περιβάλλον, τότε θα φιλοξενηθεί στον ξενώνα μας.

Ξεκινάμε από το Νοσοκομείο πάντα, συνοδεύοντάς το, προκειμένου να γίνουν οι ιατρικές εξετάσεις. Οι εξετάσεις είναι πάντα απαραίτητες, για να μπει στον ξενώνα. Με τη μετακίνησή του ατόμου στον ξενώνα, αναλαμβάνει πια η φροντίστρια.

Στην περιπτωση που υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον, συνεχίζουμε όλες τις προηγούμενες διαδικασίες που αναφέρθηκαν, χωρίς όμως τη φιλοξενία.

Κάποια περιστατικά έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα. Πρέπει τότε να απευθυνθούμε στα δικαστήρια, στην Πρόνοια, στα ΚΕΠΑ, για να βγάλουμε κάποια αναπηρική σύνταξη, λέγοντας με χαρά ότι το καταφέραμε αρκετές φορές.

Βέβαια, για κάθε περιστατικό γίνεται, πέρα από τα άλλα, και μια αξιολόγηση του χρόνου φιλοξενίας που θα χρειαστεί. Στο τέλος, σε συνεργασία πάντα με την ψυχολόγο, βγάζουμε τα συμπεράσματά μας για κάθε περίπτωση.

Εκείνο που μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι η επανένταξη του ατόμου στην κοινωνία, όταν θα φύγει από μας. Να ξαναβρεί την ισορροπία του. Το χειρότερο για μας θα ήταν να ξαναγυρίσει το άτομο στην προηγούμενη κατάσταση. Φροντίζουμε να βρουν εργασία, να βρουν ένα σπίτι να μείνουν, ένα μικρό εισόδημα τέλος πάντων από κάποια επιδόματα που θα μπορέσουμε να βγάλουμε. Πάντα βέβαια στο επίπεδο του εφικτού.

Εδώ να προσθέσω ότι το περιστατικό, αφού φύγει από μας, παρακολουθείται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ανανεώνοντας τα χαρτιά του και συνεχίζοντας την ψυχολογική υποστήριξη για έξι μήνες ή και παραπάνω.

Να σημειώσω πως οι σχέσεις που χτίζονται με μένα ή με την ψυχολόγο σαφώς και δεν είναι από την αρχή ικανοποιητικές, εφόσον υπάρχει η δικαιολογημένη επιφύλαξη. Στη συνέχεια, βλέποντας τις συνθήκες που επικρατούν στον ξενώνα μας, αλλάζουν, δείχνοντας πια την εμπιστοσύνη που χρειάζεται.

Το δεύτερο κομμάτι για την κοινωνική λειτουργό είναι το κομμάτι των δράσεων. Γιατί με τα βιωματικά μας σεμινάρια περνούμε και στο κομμάτι της πρόληψης, όπως με τη «Σχολή Γονέων». Εδώ γίνεται ο συντονισμός της ομάδας από μένα, πριν ξεκινήσει. Η θεματολογία φυσικά και η όλη διαχείριση ανήκουν στην ψυχολόγο.

Ενημέρωση αρχικά για το πώς θα λειτουργήσει το σεμινάριο, φάκελοι που θα μοιραστούν,  αλλά και πάλι στη λήξη του η διαδικασία της αποτίμησής του, των βεβαιώσεων που δίνονται και του αποχαιρετισμού  ανήκουν σε μένα.

Η μία από τις δύο ψυχολόγους του «Εράσμου», η Ευμορφία Μήτσιου, ασχολείται με τα περιστατικά του ξενώνα. Είπε χαρακτηριστικά για τη δουλειά της εκεί:

Εφόσον έχει ληφθεί το ιστορικό, τα περιστατικά περνούν σε μένα, για συμβουλευτική ή ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε φορά.

Όσο φιλοξενείται η κάθε γυναίκα στον ξενώνα και για όσο δουλεύουμε μαζί, οι συναντήσεις μας γίνονται μία φορά την εβδομάδα, προχωρώντας στην υποστήριξη και την ενδυνάμωσή της, ώστε ν΄αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, και να σταθεί πια μόνη στα πόδια της φεύγοντας από μας.

Η επιφύλαξη στην αρχή είναι δικαιολογημένη. Στη συνέχεια όμως δίνει τη θέση της στην εμπιστοσύνη, αλλά και σε δεσμούς που αναπτύσσονται στη συνέχεια, πολλές φορές κι όταν ακόμη οι γυναίκες φύγουν από τον ξενώνα.

Βέβαια συναντήσεις παρακολούθησης μετά την αποχώρηση από τον ξενώνα γίνονται συνήθως ανά τρίμηνο ή εξάμηνο ανάλογα με τις ανάγκες της γυναίκας που φιλοξενήσαμε. Γιατί μας ενδιαφέρει όχι μόνο η ψυχολογική τους ανταπόκριση κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας, αλλά και το τι θα γίνει μετά. Πρέπει οι φιλοξενούμενές μας να επανενταχτούν στην κοινωνία και να γίνουν ισότιμα μέλη.

Όσο για το σεμινάριο της «Τρίτης Ηλικίας» που έχω αναλάβει, θεωρώ ότι παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ηλικία πάνω από τα εξήντα. Οι συναντήσεις μας είναι δέκα, μία κάθε εβδομάδα, και πιστεύουμε ότι σ’ αυτήν τη μεταβατική ηλικία οι άνθρωποι διαθέτουν μία ωριμότητα, ώστε μπορούν να εκμεταλλευτούν θετικά τα χρόνια αυτά.

Συνηθίζω να τους λέω πως δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας ζωής, μια ευκαιρία για να κάνουν πράγματα που ενδεχομένως δεν μπορούσαν να κάνουν νωρίτερα.

Τα μέλη των ομάδων μας επικοινωνούν μεταξύ τους και αισθάνονται άνεση και ζεστασιά, μαζί με το αίσθημα ότι ανήκουν κάπου.

Η δυναμική του σεμιναρίου εστιάζει σε ψυχοκοινωνικά φαινόμενα, όπως άγχος, φοβίες, κατάθλιψη, πένθος, με απώτερο στόχο τη διαχείριση συναισθημάτων.

Σε κάποια στιγμή χρησιμοποιήσαμε  ακόμη και διατροφολόγο και γυμνάστρια, για να δείξουμε σ’ αυτήν την ηλικία το ρόλο της διατροφής και της άσκησης.

Η ανταπόκριση της ηλικίας αυτής είναι μεγάλη και μας γεμίζει χαρά.

Η ψυχολόγος Μαρία Ασλανίδου, που ήταν η πρώτη ψυχολόγος του «Έρασμου» και του ξενώνα του, ασχολείται εδώ και δύο χρόνια  με την αντιμετώπιση περιστατικών εκτός ξενώνα και με βιωματικά σεμινάρια. Είπε για την πολύχρονη εμπειρία της:

Τα χρόνια που είχα την ευθύνη για τη στήριξη των περιστατικών του ξενώνα, απέκτησα μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, με τις δυσκολίες, βέβαια, που παρουσιάζει μια τέτοια διαδικασία. Και μόνο όμως το ότι μπορείς να βοηθήσεις γυναίκες, που αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρά προβλήματα, σε γεμίζει ικανοποίηση.

Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που τα θύματα επιστρέφουν στον θύτη, είτε γιατί δεν αντέχουν τον επαρχιακό περίγυρο, είτε γιατί δεν αντέχουν οικονομικά Όμως είναι σε επικοινωνία μαζί μας ζητώντας ψυχολογική υποστήριξη, έστω κι αν δε διαμένουν στον ξενώνα.

Στην περίοδο της καραντίνας είχαμε εφτά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, τα οποία όμως δεν ζήτησαν φιλοξενία, επέστρεψαν  στον θύτη, ζητώντας μόνο ψυχολογική υποστήριξη.

Εδώ να προσθέσουμε πως στηρίξαμε κάποιες φορές όχι μόνο τη γυναίκα, αλλά και τον άντρα της, σαν ζευγάρι, και τα παιδιά τους, και είχαμε αποτέλεσμα.

Αντιμετωπίσαμε δύσκολα περιστατικά, όπως νεαρής κοπέλας που μετά το χωρισμό των γονιών της καταπιεζόταν από τη γιαγιά της, μητέρα του πατέρα της, την οποία, όταν έμεινε έγκυος, τη φιλοξενήσαμε στον ξενώνα με το παιδί της, πετυχαίνοντας την αναγνώριση του παιδιού από τον πατέρα και βρίσκοντάς της δουλειά.

Σχετικά με τα σεμινάρια έχω να πω πως μετά την αναγκαία  προετοιμασία από την κοινωνική λειτουργό ορίζω εγώ τη θεματολογία του σεμιναρίου, προχωρώντας στην πραγματοποίησή του. Εγώ είμαι υπεύθυνη για τη «Σχολή Γονέων».

Στόχος μας είναι οι σχέσεις των γονιών με τα παιδιά. Σχολή για γονείς. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, αυτές τις ομάδες στις τρεις πόλεις, Βέροια, Νάουσα και Αλεξάνδρεια. Μας αγκάλιασαν και οι τρεις πόλεις με πολύ μεγάλη συμμετοχή. Είναι μάλιστα τόσο μεγάλη που έχουμε και λίστα αναμονής.

Επειδή πιστεύω πως οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν γίνει πολύ δύσκολες, σκεφτήκαμε να βοηθήσουμε. Ο άνθρωπος πρέπει να φτάσει στην αυτογνωσία, για να καταλάβει και τον διπλανό του και να μάθει να ζει μαζί του. Στόχος, λοιπόν, των σεμιναρίων μας είναι η αυτογνωσία.

Η αυτογνωσία έχει στάδια. Εμπεριέχει επιθυμίες, ανάγκες και οδηγεί προπαντός στην οριοθέτηση που είναι απαραίτητη στη ζωή. Ο καθένας πρέπει να βάλει όρια στον εαυτό του και στη συνέχεια στο σύντροφό του, στο παιδί του, στους συνεργάτες του. Πρέπει κανείς να ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Αυτό απαιτεί η αυτογνωσία.

Η εμπειρία μου απ’ αυτά τα σεμινάρια είναι πολύ θετική. Βλέπω ότι ο κόσμος δεν ξέρει πολλά πράγματα γύρω από την αυτογνωσία. Ίσως είναι και κενά που αφήνει μια ελλιπής παιδεία από το σπίτι και ελλιπής εκπαίδευση από το σχολείο.

Γονείς και σχολείο πρέπει να συνυπάρχουν αρμονικά, για να οδηγηθεί σωστά το παιδί στην πορεία του. Όλοι θυμόμαστε τους δασκαλους μας, ιδιαίτερα αν ήταν καλοί. Διαμορφώνουν προσωπικότητες, γι’ αυτό και δικαιούνται την εκτίμηση και των γονιών και της Πολιτείας.

Επειδή πιστεύω ότι το μέλλον αυτού του κόσμου είναι τα παιδιά, αυτά είναι οι αυριανοί μας πολίτες, πρέπει οι γονείς να κατεβούν στο επίπεδο των παιδιών, να σκύψουν πάνω τους, να τους δώσουν φτερά. Το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση και σιγουριά, να ξέρει πού είναι οι ρίζες του και να μπορεί να επιστρέφει σ’ αυτές.

Αυτός είναι ο τρόπος να τα κρατήσουν μακριά από τις εξαρτήσεις, γιατί εξάρτηση δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά, είναι και το αλκοόλ, είναι και το διαδίκτυο. Δεν μπορεί επειδή είσαι κουρασμένος ως γονιός να «παρκάρεις» το παιδί σου στο κινητό ή στο τάμπλετ, το παιδί χρειάζεται χρόνο με τους γονείς του.

Σε δέκα συνεδρίες μιλάμε για την επικοινωνία, καλύπτοντας τα πάντα, με τελευταία συνεδρία αυτήν της ελεύθερης συζήτητησης, με την οποία κλείνει και ο κύκλος.

Όσο για τις μέρες  της καραντίνας να προσθέσω επιπλέον ότι ο Σύλλογος λειτουργούσε με ανοιχτή γραμμή, έχοντας επαφή με κάθε ενδιαφερόμενη.

Η φροντίστρια Κατερίνα Παπαδοπούλου κρατά άμεση επαφή με τις φιλοξενούμενες και προσθέτει κι αυτή την άποψή της για τη λειτουργία του Συλλόγου:

Είμαι κοντά στις φιλοξενούμενες, τις κατευθύνω πώς θα καθαρίσουν το χώρο τους, πώς θα μαγειρέψουν, θα απευθυνθούν σε μένα αν χρειαστούν γιατρό και γενικότερα είμαι δίπλα τους σε ό,τι χρειαστούν.

Η σχέση μου μαζί τους είναι πολύ καλή, γιατί ερχόμαστε καθημερινά πολύ κοντά και με εμπιστεύονται. Αυτό με ικανοποιεί, γιατί αισθάνομαι πως προσφέρω σε γυναίκες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα.

Η Παρασκευή Γούλα, συντονίστρια του έργου και υπεύθυνη οικονομικών, μίλησε για την οπτική της πάνω στην οικονομική βιωσιμότητα του Συλλόγου, λέγοντας:

Εκείνο που μας απασχολεί έντονα είναι οι πόροι που χρειάζεται ο «‘Ερασμος», μια τόσο απαραίτητη στις μέρες μας Δομή, προκειμένου να συντηρηθεί.

Έχω κάνει μια σχετική εκπαίδευση στην Αθήνα στο κομμάτι αυτό, της ανεύρεσης πόρων, τον προηγούμενο χρόνο, με ενημέρωση και της Προέδρου και συναδέλφων μέσω Skype. Η ενημέρωση πάνω στο θέμα ήταν οπωσδήποτε ωφέλιμη.

Στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα του ΕΣΠΑ είμαι υπεύθυνη του έργου, και τώρα είμαστε στην κατεύθυνση να βρούμε κι άλλο ευρωπαϊκό πρόγραμμα, παίρνοντας χρηματοδοτήσεις από ιδρύματα, ώστε να στηριχτούν οι πόροι της Δομής.

Εφόσον υπάρξουν οι υποστηρικτικοί πόροι, ώστε να συνεχίσουμε τις δράσεις μας, απαραίτητες για το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα για τις κακοποιημένες γυναίκες – πράγμα που πιστεύουμε ότι έχει γίνει πια αντιληπτό –  θέλουμε να πιστεύουμε πως στο μέλλον ίσως μπορέσουμε να πετύχουμε ακόμη περισσότερα πράγματα, προσφέροντας πάντα με το ίδιο πάθος.

Ο Κωστής Χαλάτσης, υπάλληλος γενικών καθηκόντων, μιλά για το δικό του ρόλο σ’ αυτήν την αλυσίδα λέγοντας:

Επειδή είμαι ο μοναδικός άντρας στη Δομή, καλύπτω πάσης φύσεως ανάγκες που προκύπτουν στο χώρο.

Το σημαντικότερο όμως είναι το ότι είμαι υπεύθυνος για την επικοινωνία. Επειδή η σιωπή επωάζεται όχι μόνο μέσα στην κάθε γειτονιά, αλλά και στη μεγάλη γειτονιά του Νομού μας, την Ημαθία, το έργο μας συγκεντρώνεται αθροιστικά στο σλόγκαν μας «Σπάστε τη σιωπή».

Άρα, όλες οι δράσεις μας στην συνισταμένη τους μορφή θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκονται στη δικτύωσή μας. Το σημαντικότερο, λοιπόν, στην περίπτωσή μας είναι η προβολή του έργου μας μέσα από το διαδίκτυο, γιατί είναι το δυναμικότερο  μέσο επικοινωνίας της εποχής.

Το χρησιμοποιούμε στη διατήρηση ιστοσελίδας, στη διαχείρισή της, web site, και στο face book. Έχουμε μια σταθερή επικοινωνία με τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, επικοινωνώντας τις δράσεις μας, εστιάζοντας πολύ στον ξενώνα βραχείας φιλοξενίας, πράγμα πολύ σημαντικό, όσον αφορά στην αποκατάσταση των περιστατικών.

Προβάλλουμε και στηρίζουμε φυσικά και τις υπόλοιπες δράσεις, τα βιωματικά μας σεμινάρια, και όλες τις ημερίδες και θεματικές εκδηλώσεις μας.

Η ιστοσελίδα μας έχει μια πολύ συγκεκριμένη θεματική διάρθρωση, ανάλογα με όσα θέλουμε να προβάλουμε, λειτουργώντας σαν μια θεματική βεντάλια.

Είναι σημαντικό ότι ενημερώνουμε άμεσα τον κόσμο για τις δράσεις μας, επιδιώκοντας τη συμμετοχή του. Καταχωρούμε τις δράσεις μας αλλά και ό,τι ο τύπος έγραψε γι’ αυτές, προσθέτοντας στην  ιστοσελίδα μας και άρθρα επιστημόνων, από τον ελλαδικό και τον ξένο χώρο, συναφή προς το αντικείμενό μας, που δείχνουν τη διάθεσή μας για μια ευρύτερη επικοινωνία.

Όσο για το αρχείο των εκδηλώσεών μας, αυτά τα 13 χρόνια ζωής του «Έρασμου», εκδηλώσεις που πάντα έχουν απήχηση, εμπλουτίζεται και με φωτογραφικό υλικό που αποδεικνύει την ποιότητά τους. Προβάλλουμε ταυτόχρονα και τη δουλειά της δικής μας επιστημονικής ομάδας, των δύο ψυχολόγων μας, με άρθρα τους.

Σκοπός μας μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία είναι να καταστήσουμε την κοινή γνώμη κοινωνό του έργου μας, ευαισθητοποιώντας την, ώστε τα κοινωνικά της αντανακλαστικά να λειτουργήσουν θετικά απέναντι στο διαχρονικό πρόβλημα της  βίας αλλά και της αδράνειας.

Ρωτώντας, πέρα από τα εγγενή προβλήματα που αντιμετωπίζει η Δομή, πώς οραματίζονται όλοι οι συνεργάτες της ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτήν, πέρα από μια χρηματοδότηση που θα εξασφάλιζε τη διαρκή της βιωσιμότητα, ακούστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις. Σκέψεις με γνώμονα πάντα τον βαθύ ανθρωπισμό.

Οραματίζονται να είχαν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν για όλες τις ωφελούμενες δουλειά και μάλιστα μέσα από μια μικρή επιχείρηση της Δομής, που θα πρόσφερε η ίδια δουλειά σ΄αυτές, βγάζοντας τα πρώτα τους χρήματα, μέχρι να αποκαταστήσουν τη ζωή τους. Ή και να  μπορούσαν κάποτε να προσφέρουν διαμερίσματα αυτόνομης διαβίωσης, μετά την τρίμηνη φιλοξενία στον ξενώνα, για έναν επιπλέον χρόνο, πράγματα που υπάρχουν στη νομοθεσία, αλλά αυτήν τη στιγμή είναι πολύ μακρινά.

Και τέλος, όλοι μαζί, σαν μια δεμένη και λειτουργική ομάδα, όπως αποδείχτηκε ότι είναι, έκλεισαν με την ωραιότερη ευχή, ρομαντική, αλλά τόσο ωραία:

«Μακάρι κάποτε σ’ αυτόν τον κόσμο να έπαυε να υπάρχει η βία…»

………………………………

Φωτογραφίες: faretra.info –  Αρχείο φωτογραφιών και video “Εράσμου”