Τα αδιέξοδα μιας αποτυχημένης απόδρασης από τα χέρια του θύτη
Γράφει η Μαρία Ασλανίδου, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια του «Έρασμου»
Πολλές φορές προσπάθησα να μπω στη θέση μιας κακοποιημένης γυναίκας, να «φορέσω τα παπούτσια της», να δω με τα μάτια της, να αισθανθώ τον πόνο και την απόγνωσή της.
Δεν είναι εύκολο, γιατί κανένας δε μπορεί να νιώσει αυτά που αισθάνεται μια γυναίκα, όταν κακοποιείται επανειλημμένα από το σύντροφό της και μάλιστα μπροστά στα μάτια των παιδιών της. Εκείνο όμως που είναι ασύλληπτο της λογικής είναι το γεγονός ότι το θύμα μετά την κακοποίηση και αφού έχει περάσει από το νοσοκομείο και την αστυνομία ως καταγεγραμμένο περιστατικό, επιστρέφει στο θύτη.
Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που την κάνει τόσο αδύναμη, τόσο ανασφαλή, τόσο ευάλωτη! Σίγουρα οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πρώτος είναι ότι δε υπάρχει υποστηρικτικό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Δεύτερο και ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι η γυναίκα θύμα δεν εργάζεται, δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη, δεν μπορεί να πατήσει στα πόδια της… πολύ απλά δεν έχει που να πάει, και το τρίτο είναι η θέση της Πολιτείας, για το τι κάνει ή τι θα έπρεπε να κάνει για αυτές τις γυναίκες.
Σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε, εφόσον έχουν καταγραφεί ως περιστατικά βίας, να παίρνουν κάποιο επίδομα, μέχρι να ορθοποδήσουν, καθώς και η ίδια η Πολιτεία να μεριμνά για να βρουν δουλειά.
Η κακοποίηση είναι ένας φαύλος κύκλος που μέσα σε αυτόν ζουν και παιδιά, με την πιθανότητα να εμφανίσουν το σύνδρομο του αμέτοχου θεατή. Αυτό σημαίνει ότι όταν κακοποιείται μια γυναίκα μπροστά στα μάτια τω παιδιών της, κακοποιούνται και τα ίδια τα παιδιά, καθώς δημιουργούνται βαθιά ψυχολογικά τραύματα μέσα τους.
Έτσι η κακοποίηση «κληροδοτείται» στις επόμενες γενιές, γιατί τα παιδιά, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, αναπτύσσουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία αναπαράγουν σε όλη τους τη ζωή, με αποτέλεσμα να γίνουν ή θύτες ή θύματα!
Στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι μία (1) στις δεκαέξι (16) Ελληνίδες πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι η βία είναι δίπλα μας, μπορεί να είναι στο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον, μπορεί να είναι στον εργασιακό μας χώρο.
Όλα αυτά αισθάνθηκα την ανάγκη να τα αναφέρω, γιατί κατά την περίοδο της καραντίνας, λόγω του COVID 19 και μέχρι σήμερα, σε μια επαρχιακή πόλη, όπως η Βέροια, ζήτησαν τη βοήθεια του «Έρασμου» 7 καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Γυναίκες άσχημα σωματικά κακοποιημένες με μώλωπες και τη βία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Σταθήκαμε δίπλα τους, τις στηρίξαμε με νομική και ψυχολογική βοήθεια, προσφέροντάς τους και φιλοξενία στον Ξενώνα της δομής.
Δύο πάντως είναι σίγουρα τα χαρακτηριστικά της ενδοοικογενειακής βίας:
Ο φόβος και οι κοινωνικός στιγματισμός. Εκείνο που θέλω να τονίσω κλείνοντας είναι ότι η σοβαρότητα της ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγράφεται μόνο με τα εξωτερικά τραύματα. Σοβαρότερα είναι τα τραύματα της ψυχής που είναι βαθύτερα και συνήθως ανεξίτηλα.
