Στην πατριαρχική κοινωνία των καταφανών διακρίσεων και ανισοτήτων που καταδυνάστευαν τη γυναίκα με απροκάλυπτη ωμότητα σε κάθε τομέα της ζωής της, από τον εργασιακό μέχρι τον προσωπικό – οικογενειακό, χρησιμοποιώντας την ως εξάρτημα και μη τιμώντας την ως ιερό πρόσωπο που φέρει τη μητρότητα και τη ζωή, το 1857 η πρώτη επαναστατική εξέγερση που γράφτηκε στην ιστορία με το αίμα κάποιων υφαντριών της Νέας Υόρκης, υπογράφει , 2 αιώνες μετά, την πρώτη επίσημη επικύρωση του ΟΗΕ (1977) της 8ης Μάρτη, ως Παγκόσμιας Ημέρας για τα δικαιώματα των Γυναικών και την Διεθνή Ειρήνη. Πιο συγκεκριμένα, «…Στις 8 Μάρτη το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντριες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας από δεκαέξι σε δέκα ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από δεκαεφτά χρόνια. Το 1910 η Clara Zetkin διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος πρότεινε κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Συνεδρίου στην Κοπεγχάγη να καθιερωθεί η 8 Μαρτίου ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική Συνέλευση καθιέρωσε την 8 Μάρτη ως ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών και την Διεθνή Ειρήνη…», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο αρχείο.
Ωστόσο, ο σημερινός παγκόσμιος δείκτης, εν έτει 2023, που αφορά στη βία και καταγράφει περισσότερες των 120 εκατομμυρίων θυμάτων, κάτω των 20 ετών, να έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και περισσότερο από το 1/3 των γυναικών σε όλο τον κόσμο να έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία σε κάποια φάση της ζωής τους, οφείλει και φέτος, κατά τη σημερινή επέτειο της 8ης Μάρτη, να γίνει ένας «οδοδείκτης» για το δρόμο της λύτρωσης της παγκόσμιας γυναίκας από τα δεσμά παγιωμένων κοινωνικών μηχανισμών, στερεοτύπων και συμπεριφορών μιας από αιώνων ανδροκρατούμενης κοινωνίας.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι από την πρώτη αιματηρή εξέγερση του 1857 η πρόοδος των τεχνολογικών επιτευγμάτων του πολιτισμού, με τον οργασμό σχεδόν 4 βιομηχανικών επαναστάσεων, δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει την αντιστρόφως ανάλογη έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας κατά των γυναικών, με τραγικότερο αποκορύφωμα του φαινομένου τις εκατοντάδες, καθημερινές «γυναικοκτονίες»!
Η εμπειρία μας στο Σύλλογο Κοινωνικής Παρέμβασης «Έρασμος», μετά τη διαχείριση πολλών και διαφορετικών περιστατικών έμφυλης βίας, τόσο σε επίπεδο λειτουργίας του Ξενώνα Βραχείας Διαμονής της δομής, όσο και μέσα από τη δια ζώσης καθημερινή επαφή της επιστημονικής μας ομάδας με πολυάριθμα περιστατικά που χρήζουν ψυχοκοινωνικής στήριξης και συμβουλευτικής, μας έχει κάνει να εμπεδώσουμε τον πολύτιμο ρόλο της καλλιέργειας της αυτογνωσίας. Ειδικά στις γυναίκες που μπορεί να είναι εν δυνάμει θύματα, είτε το ξέρουν, είτε όχι, και αυτό είναι ένα ισχυρό εργαλείο πρόληψης και θωράκισης τους στην καθημερινότητα, ώστε να γνωρίσουν το εαυτό τους, τις ανάγκες, τα θέλω και τις ανασφάλειές τους, εκμηδενίζοντας σε βάθος χρόνου τις πιθανότητες να πέσουν στο μαγγανοπήγαδο της συναισθηματικής εκμετάλλευσής τους από τον θύτη.
Πιστεύουμε ότι μια ασφαλέστερη κοινωνία με λιγότερη ή και καθόλου βία δεν είναι ουτοπία. Είναι και πρέπει να είναι στόχος όλων μας, αρκεί να παρθούν εγκαίρως όλα τα κατάλληλα μέτρα και οι αποφάσεις. Ο «Έρασμος» αποτίνει και σήμερα φόρο τιμής στην παγκόσμια γυναίκα και απευθύνει και πάλι αγωνιστικό κάλεσμα για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων της γυναίκας και την ουσιαστική προάσπιση της ισότητας των φύλων στον τόπο μας και παντού!
