Το νεαρό ζευγάρι από τη Συρία με το τρίχρονο αγοράκι τους περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να μπει στην Υπηρεσία Ασύλου στον Αλιμο μαζί με άλλους πρόσφυγες και εργαζόμενους από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Σε τμήμα του κτιρίου του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, που στεγάζει την Υπηρεσία αυτή, μπαίνει κανείς από χωριστή διακριτή είσοδο από εκείνην του διεθνούς οργανισμού. Θα υποστεί την αναμονή σε εξωτερικό χώρο κάτω από ένα στέγαστρο και έπειτα τον έλεγχο σε ένα κουβούκλιο.
Έπειτα θα ακολουθήσει μια δεύτερη είσοδος στο κυρίως κτίριο, μια κάθοδος στον υπόγειο χώρο αναμονής, το πέρασμα από έναν μεγάλο φωταγωγό, μια δεύτερη άνοδος στον δεύτερον όροφο και η άφιξη στον κυρίως χώρο με τα πολλά γραφεία. Αυτή η καφκικής συλλήψεως οργάνωση του χώρου, που θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κοινή είσοδο τόσο του διεθνούς οργανισμού όσο και της δημόσιας υπηρεσίας, δεν είναι τυχαίο ότι προβλέφθηκε για την ομάδα όσων ζητούν άσυλο και όσων δουλεύουν γι’ αυτούς.
Και δεν είναι η μόνη περίπτωση διακριτικής αντιμετώπισης της ομάδας αυτής. Στην «Κατεχάκη», στην Υπηρεσία Ασύλου Αττικής, λυόμενες κατασκευές, τέντες χωρίς θέρμανση τον χειμώνα, άθλιες τουαλέτες και έλλειψη νερού «υποδέχονται» τους πρόσφυγες. Στις αντίστοιχες υπηρεσίες του Πειραιά και αυτές του Νέου Κόσμου, πολύωρες παραμονές εκτός κτιρίου, χωρίς νερό και τουαλέτα, ακόμα χειρότερες καταστάσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Αθήνα κι ο Πειραιάς δεν έχουν υποδομές για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο αυτό και αναγκάζονται έτσι σε «λύσεις ανάγκης». Πρόσφυγες, υπάλληλοι, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ υπομένουμε λοιπόν αυτήν την άθλια αντιμετώπιση τις περισσότερες φορές έχοντας μάλλον αποδεχθεί ότι «έτσι είναι, δεν αλλάζει».
Τόσο, που τη συνηθίζουμε ή -στη χειρότερη περίπτωση- τη θεωρούμε αναμενόμενη και κυρίως αναπότρεπτη. Έτσι σε κάνει η διακριτική μεταχείριση: να τη βιώνεις, να σε πονάει και να μην αντιδράς. Φορές-φορές η διάκριση μη αναγνωρίσιμη και ορατή, σε κάθε περίπτωση όμως βίαιη και εξευτελιστική, τόσο που εύχεσαι να τελειώνεις και να φύγεις από κει, όπου την υφίστασαι, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Να φύγεις και να ξεχάσεις αυτό που έζησες, για να το ξαναζήσεις στην επόμενη επίσκεψη. Αυτό είναι το λιγότερο, θα πει κάποιος, αν αναλογιστεί τις βίαιες επαναπροωθήσεις των προσφύγων στον Εβρο, τον γεωγραφικό περιορισμό και τις άθλιες συνθήκες στα νησιά του Αιγαίου, τη συστηματική διοικητική κράτηση σε όλη την ελληνική επικράτεια και τόσα άλλα. Ωμές παραβιάσεις του δικαίου, ακραίες καταστάσεις που πατάνε στη βασική διάκριση του Εμείς και οι Αλλοι. Οσοι δεν τα ζούμε τα παραβλέπουμε και όσοι τα ζούμε τα υπομένουμε.
Και δεν είναι μόνο εκεί οι διακρίσεις. Κάθε φορά που βλέπω τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας να περιμένουν υπομονετικά σε ουρές τραπεζών και δημοσίων οργανισμών να πληρώσουν, μη εξοικειωμένοι με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και το διαδίκτυο, να υποχρεώνονται σε συγγενείς και γείτονες ή να πληρώνουν ενδιάμεσους για την πρόσβαση σε υπηρεσίες όπου δεν μπορούν να έχουν για λόγους που οι ίδιοι δεν ευθύνονται, βλέπω να πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των διακρίσεων και σε άλλες πληθυσμιακές ομάδες.
Αναλογίζομαι πόσο έχουμε αποδεχτεί τη λογική της προτίμησης σε θέσεις εργασίας -και όχι μόνον- σ’ αυτή τη χώρα με γνώμονα την κομματική ταυτότητα, τον τόπο καταγωγής, τις γνωριμίες, τους συγγενείς, «το μέσον», «το παρεάκι» μας. Σαφείς διακρίσεις που αποδεχόμαστε, ιδιαίτερα μάλιστα όταν κάποιες φορές είμαστε εμείς οι τυχεροί που βολευτήκαμε. Έτσι, στο κτίριο του Ασύλου στον Αλιμο, το ζευγάρι από τη Συρία πέρασε από σωματικό έλεγχο, εγώ πάλι όχι. Εμείς ως δικηγόροι και ως Έλληνες δεν περνάμε από σωματικό έλεγχο στις Υπηρεσίες Ασύλου, που επισκέπτομαι, αφού εξ ορισμού είμαστε υπεράνω υποψίας, εκείνοι πάλι είναι εν δυνάμει επικίνδυνοι.
Και αφού, λοιπόν, ελέγχθηκαν σωματικά οι γονείς και δόθηκε εντολή στην οικογένεια να προχωρήσει, τότε συνέβη το απροσδόκητο. Το τρίχρονο παιδάκι τους, θέλοντας προφανώς να μιμηθεί τους γονείς του, πλησίασε τον ένστολο της ιδιωτικής ασφάλειας, τον κοίταξε ικετευτικά στα μάτια και άνοιξε τα χεράκια και τα ποδαράκια του, για να τα ελέγξει ο άλλος με το χαρακτηριστικό του εργαλείο. Ο ένστολος χαμογέλασε πλατιά, σαν σε παιχνίδι υπάκουσε στο παιδάκι, που μετά την έρευνα επέστρεψε χαρούμενο στους γονείς του.
Τις διακρίσεις αρκετές φορές δεν τις συνειδητοποιείς, όμως τις ζεις, τις αποδέχεσαι, τις μαθαίνεις και τις διεκδικείς για τον εαυτό σου και τους άλλους. Αυτή είναι η δύναμή τους. Εμείς οφείλουμε να τις αναγνωρίζουμε, να αντιστεκόμαστε και να τις πολεμάμε, ακόμα κι όταν μας βολεύουν. Αυτή είναι η δύναμή μας.
Πηγή αναδημοσίευσης: https://www.efsyn.gr/
