Και μόνον οι λέξεις έχουν αντίθεση μεταξύ τους: παιδί και βία. Πως είναι δυνατόν ένα παιδί να ασκεί βία; Οχι να του ασκούν βία. Να ασκεί βία. Γιατί το παιχνίδι έχει αλλάξει όρους; Πως ένα αθώο μυαλό, χωρίς εμπειρίες, μόνο με εικόνες ζωής, προχωρά σε έκφραση φόνου; Γιατί η βία είναι εγκληματική ενέργεια. Με ένα δευτερόλεπτο να καταστρέψει ολάκερη τη ζωη του!
Πάλι η πολιτεία φταίει; Πάλι με την κυβέρνηση θα τα βάλεις; Και εδώ αντιπολίτευση θα κάνεις; Το θέμα δεν είναι προς πολιτική εκμετάλλευση. Αν και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα παιδιά σε όλες τις δραστηριότητες τους, έχει σχέση με την πολιτική.
Μια εξαίρετη νομικός επεδίωξε να μου εξηγήσει τους τρόπους με τους οποίους το νομικό μας σύστημα αντιμετωπίζει τον ανήλικο. Εξεπλάγην για όσα δεν ήξερα και κυρίως με τον απολύτως σωστό και ευέλικτο τρόπο με τον οποίο οι δικαστές επιβάλουν ή δεν επιβάλλουν ποινές. Και μέχρις εδώ όλα καλά. Αλλά για να φτάσει ένα παιδί στην αίθουσα του δικαστηρίου, έχουν προηγηθεί μεγάλα «βήματα» προς αυτή την πορεία.
«Σημεία των καιρών»; Δεν ξέρω τι είναι οι «καιροί» ούτε τα «σημεία» τους. Γιατί και τους «καιρούς» και τα «σημεία» τους, εμείς οι ίδιοι τα καθορίζουμε. Όπως και τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Αν, για παράδειγμα είμαστε μαζί τους, μοιραζόμαστε χρόνο μαζί τους, παίζουμε μαζί τους, μιλάμε μαζί τους. Η παιδική βία, δεν έρχεται ως πράξη ξαφνικά. Δεν θυμώνει ένα παιδί και επιτίθεται σε συνομήλικό του, στα καλά καθούμενα. Είτε ως μίμηση είτε ως εκπαίδευση το έχει μάθει. Ούτε ένα παιδί βιάζει κάποιο άλλο, ξαφνικά. Ούτε κλέβει αίφνης. Ούτε γίνεται ρατσιστής, όλων των ειδών. Κάτι δεν πάει καλά με μας, τους γονείς. Και κάτι δεν πάει καλά και στα σχολεία μας. Και κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία. Συγνώμη αν ακούγομαι συντηρητικός αλλά είναι διαφορετικό να παίζεις μπάλα ακόμη και αν συνοδεύεται από το ξυλίκι και διαφορετικό να προχωράς σε εγκληματικές ενέργειες. Είναι διαφορετικό να μην ελέγχεται το παιδί από τους γονείς και διαφορετικό να ζει ανεξέλεγκτα την εφηβεία του. Γιατί η ανάγκη της έκφρασης και της συσσωρευμένης πίεσης, βρίσκει διέξοδο στη βία.
Η αποδοχή της ενέργειας και η ανάδειξη του πρωταγωνιστή σε «ήρωα», αποτελεί γεγονός προς μίμηση. Αντιθέτως ένα παιδί με προβλήματα, άλλου χρώματος, διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, άλλης θρησκείας, άλλης χώρας, είναι τα εύκολα θύματα. Και εκεί εμφανίζονται και οι συμμορίες.
Δεν είναι καινούργια τα παραπάνω. Κάθε φορά που οπαδοί, μαθητές εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες απλώς κάνουμε το σταυρό μας που δεν είναι θύμα το δικό μας παιδί. Και αν ήταν πρωταγωνιστής της βίας το δικό μας το παιδί; Αν ο «ήρωας» του σχολείου είναι το παιδί μας που ασκεί βία, ακόμη και λεκτική; Αν είναι ο βιαστής; Ο κλέφτης; Φταίει μόνον το play station; Τα «σημεία των καιρών»;
Ή μήπως, ακόμη στο 2023 είναι «βαρύτερο» για ένα γονιό να είναι το παιδί του ομοφυλόφιλος από το να είναι ο «μάγκας» που δέρνει; Γιατί το πρώτο το επέλεξε μόνο του και «μαγκιά» του. Το δεύτερο το έμαθε…
Πηγή αναδημοσίευσης: https://www.skai.gr/
