Το μπασκετικό έρεισμα και η Λέσλι
Προέρχεται από μπασκετική οικογένεια. Η μητέρα της, Πάμελα Μαγκνί, ήταν μια από τις καλύτερες παίκτριες. Βρέθηκε στο Hall of Fame το 2012 και έγινε η πρώτη γυναίκα που έχει γιο και κόρη στο ΝΒΑ και WNBA. Μάλιστα, κατέκτησε με την Εθνική ΗΠΑ το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984. O αδερφός της, Τζαβάλ, αγωνίζεται ως σέντερ στους Κλίβελαντ Καβαλίερς.
Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1994 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες. Είχε την τύχη να γνωρίσει και να ζήσει μαζί με την Λίζα Λέσλι. Η έμπειρη αθλήτρια ήταν φίλη της οικογένειας και έγινε ο μέντορας της. Όπως παραδέχεται και η ίδια, αποφοιτώντας από το γυμνάσιο δεν ήξερε τι θέλει και εάν το μπάσκετ της ταίριαζε.
To dress code και το χρυσό μετάλλιο
Αναζητώντας πληροφορίες για το γυναικείο πρωτάθλημα μπάσκετ της προκάλεσε εντύπωση ο διαφορετικός τρόπος που αντιμετωπιζόταν τα αθλήματα γυναικών και ανδρών. Αναρωτιόταν γιατί μπορεί κάποιος να θυμάται τον 10ο παίκτης μιας ομάδας του ΝΒΑ αλλά όχι την πεντάδα μιας αντίστοιχης στο WNBA.
Η απουσία μέσων στο γυναικείο πρωτάθλημα έκανε αδύνατη τη γνώση και την ενημέρωση. Δινόταν περισσότερη βαρύτητα στο ανδρικό και οι γυναίκες παραγκωνιζόταν. Αυτό την έκανε να καταλάβει ότι «Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά φωνάζω, εάν κανείς δεν είναι εκεί για να με ακούσει».
Αρχίζοντας το ταξίδι της στο WNBA δεν ήξερε βασικά θέματα έξω από το παρκέ. Ένα από αυτά ήταν ο κώδικας ενδυματολογίας που υπήρχε. Υπάρχει μια σειρά κανόνων για το τι μπορούν να φορέσουν και τι όχι οι παίκτριες. Ο λόγος; Πρέπει να φαίνονται τέλειοι εάν βρεθούν στην άκρη του φακού.
Παίζοντας μάθαινε περισσότερα και ήθελε να γίνει η καλύτερη όλων. Πέτυχε αρκετά. Το 2006 ήταν μέλος της καλύτερης ρούκι πεντάδας στο WNBA, ενώ το 2011 κατέκτησε με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας της το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U17 που διεξήχθη στη Γαλλία.
Τραυματική παιδική ηλικία
Τα πρώτα της βήματα ως παιδί δεν συνδυάστηκαν με χαμόγελα. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τα οχτώ έως τα 12. Μόλις στα 10 της χρόνια προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της. Η κατάθλιψη της χτύπησε την πόρτα και έκανε άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο.
Η μόνη της διέξοδος ήταν το μπάσκετ. Με την οικογένεια της έπαιζε συνεχώς και ήταν εύκολο για εκείνη να ερωτευτεί το άθλημα. Όπως έχει τονίσει «Το μπάσκετ ήταν το μόνο αξιόπιστο πράγματα στη ζωή μου». Έτσι, άρχισε να προπονείται και καθημερινά γινόταν καλύτερη. Παίζοντας γέμιζε με αυτοπεποίθηση και βρήκε τη δύναμη να χαμογελάσει ξανά. Παράλληλα, είχε αρχίσει να διαβάζει και να γράφει ποιήματα.
Το ποίημα που της άλλαξε τη ζωή
Στα 19 της έγραψε ένα ποίημα για τον κακοποιό της. Πήγαινε στο κολλέγιο τότε. Μέσα σε ένα χώρο που ένιωθε ασφάλεια και περιτριγυριζόταν από φίλους. Ένιωθε πως έπρεπε να μιλήσει για αυτό, να το βγάλει από μέσα της και η ποίηση ήταν ένας τρόπος να το κάνει. Στηρίχθηκε από τους φίλους και το κολλέγιο και η ιστορία της έγινε γνωστή. Όλοι, πλέον, είχαν μάθει για το σκοτάδι, τον πόνο και τις απόπειρες αυτοκτονίας που είχε κάνει.
Σταμάτησε να αισθάνεται ντροπή και είδε ανθρώπους να στέκονται στο πλευρό της. Κατάλαβε ότι δεν είναι μόνη, ότι δεν συνέβη μόνο σε εκείνη. Μοιράστηκε την εμπειρία της με άλλες κοπέλες που είχαν πέσει θύματα κακοποίησης. Στα ταξίδια που έκανε με την ομάδα μπάσκετ αφηγούνταν την ιστορία της θέλοντας να παρακινήσει και άλλες να το κάνουν. Προσπάθησε να δώσει ελπίδα και να αποδείξει ότι «αυτή η σκιά που σε ακολουθεί όπου και αν πας, που μπορεί να μην είναι ορατή όλη την ώρα αλλά παραμένει εκεί κρυφά στο παρασκήνιο» μπορεί να γίνει δύναμη σου εάν μιλήσεις.
Θα γίνει δικηγόρος
Η Ιμάνι παράλληλα με το μπάσκετ σπούδαζε. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Τέξας με πτυχίο λογιστικής αλλά αποφάσισε να μπει στα μονοπάτια της νομικής ώστε να μπορεί να βοηθήσει τις γυναίκες που μιλούν για την κακοποίηση που υφίστανται. Τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται στη Νομική Σχολή. Κάτι που φαντάζει προκλητικό και αγχωτικό. Είναι μια μαύρη γυναίκα με τατουάζ, σκουλαρίκια και προσπαθεί να μάθει και να ασκήσει ένα λευκό και αρσενικό επάγγελμα. Όπως παραδέχεται και η ίδια «Νιώθω ότι δεν ταιριάζω καθόλου αλλά ταυτόχρονα ότι είμαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είμαι». Δείχνει ότι δεν πτοείται. Έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της και είναι αποφασισμένη να γίνει ο άνθρωπος που χρειαζόταν και εκείνη ως παιδί.
