Αγαπητοί γονείς…
Σήμερα, μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποια βασικά στοιχεία του τι σημαίνει εφηβεία, καθώς και ποιές είναι οι συνήθεις σχέσεις και συμπεριφορές που δημιουργούνται ανάμεσα στο έφηβο-η και τους γονείς του/της.
Αρχικά, εφηβεία είναι η περίοδος στη ζωή των ανθρώπων που ξεκινά συνήθως με το τέλος της παιδικής μας ηλικίας, περί την ηλικία των 11-13έτών(προ-εφηβεία) και τελειώνει εκεί που αρχίζει η ενήλικη ζωή, δηλαδή στα 17 με 18 έτη μας. Τα κύρια και συνήθη χαρακτηριστικά των έφηβων νέων είναι, αρχικά, η ολοκλήρωση της δόμησης της προσωπικότητας τους, που ξεκινάει από την παιδική ηλικία, κυρίως μέσω βιωμάτων, κοινωνικής μάθησης, ενδογενών παραγόντων και προτύπων.
Ακόμα, έχουμε μια μεγάλη ενασχόληση με το σώμα (ταυτόχρονα έχουμε και τις πρώτες μεγάλες αλλαγές στο σώμα με τα χαρακτηριστικά να προσομοιάζουν σε αυτά του ενήλικου εαυτού τους, όπως η τριχοφυΐα, η ωρίμανση των γεννητικών οργάνων κα) και με το παρουσιαστικό που «βγάζουν» προς τα έξω.
Επίσης, έχουμε και τις πρώτες –ερωτικού τύπου- σκέψεις και επαφές με το αντίθετο φύλο. Οι νέοι αρχίζουν να λαμβάνουν υπόψη τους το τι σκέφτονται οι άλλοι γι΄αυτούς, συνήθως οι συνομήλικοι τους, ενώ θα αρχίσουν να κάνουν και τα πρώτα τους βήματα προς την ανεξαρτησία από το γονικό πλαίσιο, βιώνοντας συχνά εσωτερικές συγκρούσεις για διάφορα-προσωπικά- θέματα. Αυτές οι συγκρούσεις πολύ συχνά δύνανται να αποκαλυφθούν με ήπια μορφή προς τους γονείς, ενώ άλλες φορές πολύ έντονα και βίαια. Όλα τα ανωτέρω, θα ορίσουν εν τέλει σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα των εφήβων, που θα τους συνοδεύσει σε όλη την υπόλοιπη ενήλικη ζωή τους.
Αφού δώσαμε το γενικό περίγραμμα της εφηβείας ας ασχοληθούμε τώρα με τις κύριες πηγές των συμπεριφορών των εφήβων και πως αντιμετωπίζουν τους γονείς τους. Σε πρώτο επίπεδο, έχουμε μια συνειδητοποίηση από πλευράς εφήβου ότι σε κάποια θέματα που αφορούν και τους ίδιους (όπως το μέλλον τους) συχνά έχουν διαφορετικές απόψεις από τους γονείς τους. Αισθάνονται πως οι γονείς τους είναι μιας «άλλης γενιάς» και δεν μπορούν να τους καταλάβουν πλήρως και να έχουν τις ίδιες απόψεις. Αντιθέτως, οι συνομήλικοι φίλοι και φίλες τους είναι πολύ πιο κοντά σε αυτοί που ίδιοι σκέφτονται για τον κόσμο και τη δομή του.
Μάλιστα, το γεγονός ότι αλληλεπιδρούν πολύ μεταξύ τους συντελεί στο να δημιουργούν συχνά κοινές αναπαραστάσεις των εαυτών τους και του κόσμου τους, φέρνοντας τους έτσι ακόμα πιο κοντά. Αντίθετα, απομακρύνονται απo τους γονείς τους στους οποίους αναγνωρίζουν όλο και περισσότερες διαφορές. Έπειτα, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι μπορούν να προβούν σε δραστηριότητες «αρεστές ή μη» προς τους γονείς, διότι αρχίζουν να έχουν και το περίφημο ‘αίσθημα της παντοδυναμίας’ ,που είναι προάγγελος της μελλοντικής τους ανεξαρτητοποίησης.
Έχουν ακόμα την ανάγκη να αποδείξουν το δίκαιο των απόψεων τους έναντι των «αναχρονιστικών» αντιλήψεων των γονιών τους, κάτι που ίσως οδηγήσει σε σύγκρουση τα μέλη της οικογένειας, με τους γονείς να αποτελούν τον εύκολο στόχο ως παραλήπτες παραπόνων! Στόχος των γονέων πρέπει να είναι η ουσιαστική και εις βάθος καλή σχέση με το παιδί τους (που χτίζεται από την πρώιμη κιόλας παιδική ηλικία). Το ασφαλές και κατανοητικό περιβάλλον βοηθά σημαντικά να απορροφούνται τέτοιου είδους συγκρούσεις. Οι παρεμβάσεις του πατέρα και της μητέρας οφείλουν να είναι διακριτικές…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
