Του Χρίστου Γ. Ρώμα
Δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίζαμε σταθερά και με αρκετή δόση βεβαιότητας ότι ο νέος τύπος ανθρώπου, που αναδύεται και τολμά να επιβιώνει στη σύγχρονη ζωή, είναι εκείνος που αντικρίζει τη βία σε όλες της τις μορφές και μαθαίνει να ζει την κάθε μέρα σε ένα τεντωμένο σχοινί ανασφάλειας.
Η βία δεν έχει μονοδιάστατο χαρακτήρα. Από τους μεγάλους πολέμους με τα χιλιάδες θύματα ως τις γυναικοκτονίες, τις δολοφονίες κατά τις παραβιάσεις των οικιών ή των καταστημάτων για ληστείες, αλλά και τις εκτελέσεις για ασήμαντη αφορμή ύστερα από λογομαχίες, η βία προβάλλει ως απρόβλεπτη σύγχρονη απειλή. Και βέβαια, δεν θα μπορούσε να αποσιωπηθεί η βία και το έγκλημα από άτομα με διαταραγμένη προσωπικότητα, τα οποία εισβάλλουν με ένα όπλο σε σχολεία ή άλλους κλειστούς χώρους και σπέρνουν τον θάνατο.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό το νοσηρό πλαίσιο της σύγχρονης βίας, εντυπωσιάζει η βία των ανηλίκων. Έφηβοι των 16 ετών ή και νεότεροι ορμούν και κακοποιούν, μερικές φορές έως θανάτου, συνομηλίκους τους. Χαρακτηριστική περίπτωση ο ξυλοδαρμός της 13χρονης στο Περιστέρι από συμμαθητές της. Την έσπρωξαν αναίτια στο έδαφος, της έδωσαν άγρια χαστούκια, της τράβηξαν τα μαλλιά, την κλώτσησαν με ορμή και την άφησαν ημιλιπόθυμη, την ώρα που κάποιος από αυτούς τραβούσε βίντεο. Να θυμηθούμε και το άλλο περιστατικό με τον θάνατο του άτυχου εκείνου οπαδού του Άρη στη Θεσσαλονίκη; Ή και την πρόσφατη αδελφοκτονία για τη διεκδίκηση μιας παιδικής μπλούζας;
Επειδή, λοιπόν, τα περιστατικά είναι πολλά και καθημερινά, σταματούμε εδώ, αλλά με εύλογα τα ερωτήματα: ποιες είναι οι αιτίες που ωθούν τα σημερινά παιδιά στη βία; Φταίει η οικογενειακή αγωγή; Μήπως δεν υπάρχει ανθρωπιστικός κορμός στη σύγχρονη παιδεία ή δεν γίνεται κατανοητός; Μήπως φταίει η εναλλακτική πραγματικότητα, με την τηλεόραση, τη μουσική τραπ, τις κακές υποκουλτούρες, τα βίντεο γκέιμ και τις σκληρές ταινίες-και γενικότερα η ηλεκτρονική διάσταση της σύγχρονης ζωής;
Κάποιοι αρθρογράφοι, κοινωνιολόγοι ή στοχαστές, κάνουν τολμηρές αρνητικές σκέψεις. Τα παιδιά, λένε, αρέσκονται στη βία, γιατί αντλούν από αυτήν ηδονή. Μάλιστα, διαψεύδουν τα διαχρονικά στερεότυπα, που χαρακτηρίζουν τους νέους ως αθώους. Όχι, τα παιδιά δεν είναι αθώα, δεν έχουν εξ ορισμού ευγενείς ψυχές, δεν ονειρεύονται έναν ειρηνικό κόσμο, γεμάτο καλοσύνη.
Οπωσδήποτε, οι απόψεις αυτές περιέχουν και αλήθειες, αλλά και ακραίες θέσεις. Το βέβαιο είναι ότι η βία των ανηλίκων έχει ως αιτίες – λίγο ή πολύ – όλα τα γεγονότα, που υποδηλώθηκαν με τα ως άνω ερωτήματα. Ναι, κατά την άποψή μας, η βία των παιδιών διαμορφώνεται στις ψυχές τους αρχικά από το σπίτι. Σήμερα, που τα διαζύγια έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, είναι ευνόητο ότι του διαζυγίου έχει προηγηθεί σύγκρουση, καυγάς σε καθημερινή βάση ή και σωματική βία. Οι συχνές γυναικοκτονίες αποτελούν τη βέβαιη κατάληξη, αυτών των ακραίων οικογενειακών επεισοδίων. Επομένως, τα παιδιά δεν γίνονται μόνο μάρτυρες των ύβρεων, των απαξιωτικών λόγων ή και του ξυλοδαρμού της συζύγου από τον σύζυγο, αλλά σιγά και κατ’ ολίγο διαμορφώνουν έναν τύπο νταή, που έχει τη δύναμη να νικάει και να επιβάλλεται στους γύρω του. Δυστυχώς, εξάλλου, όπως ήδη έχει λεχθεί, τα πρόσωπα και οι θεσμοί που έχουν τη νομική και την ηθική ευθύνη να μεγαλώσουν πολιτισμένους ανθρώπους, δεν είναι βέβαιο ότι εκπληρώνουν το χρέος των. Γιατί, εκτός από το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο με την αγωγή του και το κράτος με τους νόμους του δεν κάνουν τίποτα, για να προλάβουν ή να εμποδίσουν την αποκτήνωση αυτών των παιδιών. Και, βέβαια, επειδή σε όλα αυτά τα οικογενειακά γεγονότα και στις θεσμικές ελλείψεις έρχονται να προστεθούν και τα συμπαρομαρτούντα της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, είναι αυτονόητο γιατί αυτά τα παιδιά δεν διαθέτουν τις στοιχειώδεις ηθικές και συναισθηματικές αντιστάσεις, ώστε να μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό και να θέτουν από μόνα τους τα όρια της ελευθερίας τους.
Ως επιμύθιο, λοιπόν, αξίζει να τεθούν τα συμπεράσματα ενός έγκριτου Αθηναίου δημοσιογράφου: «Τα βίαια παιδιά είναι βίαια, επειδή έχουν διδαχτεί από μικρά τη βία ή την ανοχή στη βία. Κανείς δεν τα απέτρεψε από αυτήν εγκαίρως, με αποτέλεσμα να την υπολογίζουν τώρα ως μία ακόμα επιλογή προσωπικής ή συλλογικής έκφρασης. Έτσι, οι ανήλικοι συμπεριφέρονται παραβατικά, επειδή απλώς μπορούν. Οι απαγορεύσεις έχουν πτωχεύσει, ενώ οι συνέπειες δεν υπάρχουν καν. Το δόγμα της μηδενικής καταπίεσης έχει δημιουργήσει ανθρώπους μηδενικής συμπόνιας. Και αφού όλα επιτρέπονται, μία ακόμα ξυλοκοπημένη μαθήτρια έξω από το σχολείο δεν είναι και τίποτα «τρομερό». Είναι δυνατόν να διαφωνήσει κανείς μπροστά στις τόσο αληθινές αυτές διαπιστώσεις;
Πηγή αναδημοσίευσης: https://enimerosi-news.gr/
