Για τους τοξικούς γονείς μια επίθεση που γίνεται συναισθηματικά είναι συνώνυμη της τρυφερότητας. Τα παιδιά τέτοιων γονιών μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αν η μαμά και ο μπαμπάς τους είναι σε καλή ή κακή διάθεση απ’ τον τρόπο που περπατάνε, που κλείνουν την πόρτα ή που πετάνε τα κλειδιά στο τραπεζάκι του χολ, ζώντας σε διαρκή φόβο. Tέτοιου τύπου γονείς, χρεώνουν εύκολα αχαριστία στα παιδιά τους.
«Άκου τα ερωτικά μου προβλήματα, αλλά μην έχεις και δικά σου»
Τυπικό χαρακτηριστικό των τοξικών γονιών είναι να αποδίδουν στα παιδιά τους ρόλο ενήλικά ή και γονέα. Μοιράζονται το βάρος των ευθυνών και των προβλημάτων τους μαζί τους, κάνοντάς τα συχνά να νιώθουν υπεύθυνα για τα «δεινά» τους. Όταν το παιδί φτάνει στην εφηβεία –και, ορισμένες φορές, νωρίτερα- ο τοξικός γονιός εξαναγκάζει το παιδί να ακούσει τα παράπονά του για τον άλλον γονιό, το βομβαρδίζει πληροφορίες, το πιέζει να έρθει στη θέση του και να τον συμβουλεύσει. Ταυτόχρονα, το ίδιο παιδί που είναι ψυχολόγος, φίλος, εξομολογητής και συμβουλάτορας λες και είναι ενήλικας, στερείται άλλων ενήλικων δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στο φλερτ ή στις εξόδους.
«Μέχρι εκεί είναι τα όριά σου –μην προσπαθείς να βελτιωθείς»
Όσο χαμηλότερη είναι η αυτοεκτίμηση των παιδιών, τόσο ευκολότερο είναι να τα ελέγξουν οι γονείς. Έχουν την τάση να επισημαίνουν τα ελαττώματα των παιδιών, σχολιάζοντας κυρίως την εμφάνισή τους, για την οποία ως έφηβοι είναι πιο ευάλωτοι. Εμποτίζουν την προσωπικότητά των παιδιών με κόμπλεξ, προκειμένου να βάλουν εμπόδια στην εξέλιξη και, κατά συνέπεια, στην αυτονόμησή τους.
«Ζήλεψε την επιτυχία των τρίτων, αλλά μη φύγεις ποτέ από κοντά μου!»
Οι τοξικοί γονείς θέλουν σαν τρελοί να δουν τα παιδιά τους να διαπρέπουν, αλλά δεν τους αφορά το πώς θα το κάνουν. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουν κάθε διάθεση να σπρώξουν το παιδί τους προς μια καριέρα, αλλά να κάνουν στροφή 180 μοιρών μόλις αντιληφθούν ότι αυτό θα προκαλέσει τη φυγή τους απ’ το πατρικό σπίτι. Η ανάγκη για επιτυχία καλύπτει συχνά τις ναρκισσιστικές τους τάσεις, αλλά δεν αντέχουν στη σκέψη ότι θα χάσουν τον έλεγχο των παιδιών τους.
«Άκου τις συμβουλές μου, αλλά η ευθύνη θα ‘ναι μόνο δική σου!»
Τέτοιου είδους γονείς, φέρονται συχνά στα παιδιά τους σαν να είναι αντικείμενα: κάνουν κανονικά το πρόγραμμά τους, θέτουν τους στόχους τους, ελέγχουν πάντοτε την κατάσταση και περιμένουν τα παιδιά να ακολουθήσουν τις διαταγές και το πρόγραμμά τους. Στο τέλος, όμως, της διαδρομής αποποιούνται της ευθύνης τους, προσποιούνται ότι οι ίδιοι δεν πίεσαν ούτε επηρέασαν ποτέ κανέναν και «ζητούν τα ρέστα» απ’ τα ενήλικα πλέον παιδιά τους. Γι’ αυτόν τον τύπο γονέα, οποιοσδήποτε μπορεί να έχει κάνει λάθος εκτός απ’ αυτόν.
«Εμπιστεύσου με, αλλά μην έχεις ιδιωτική ζωή»
Ο μεγαλύτερος πολέμιος της ιδιωτικής σου ζωής είναι ένας τοξικός γονιός, που δεν ξέρει τι σημαίνει ιδιωτική ζωή και προσωπικός χώρος. Αν προσπαθήσεις να ανακτήσεις την εξουσία που δικαιωματικά σου ανήκει στον χώρο σου, ο τοξικός γονιός θα σε κατηγορήσει για έλλειψη εμπιστοσύνης. Έχει πάντα ένα σωρό ερωτήσεις ανακριτικού τύπου να σου κάνει και δεν δείχνει κανένα σεβασμό στη ζωή και τις επιλογές σου.
Πηγή αναδημοσίευσης: Brightside.me
