‘’Λίγο πριν την είσοδο στο γραφείο του δικηγόρου, είχε αποφασίσει πως δεν θα έδινε την αληθινή της ταυτότητα. Όσο ηρωική ήταν η στάση της, προκειμένου να κινηθεί νομικά εναντίον του συζύγου της, ενδόμυχα δεν ήθελε να αποκαλυφθεί το όνομά της, διότι δεν πίστευε ακόμη πως όσα θα αφηγούνταν αργότερα ήταν αληθινά και δη είχαν ως θύμα εκείνη.
Ξεκίνησε τον μονόλογο της, ο οποίος περιείχε βία τόσο λεκτική όσο και σωματική, τα σημάδια της οποίας εμφανή και μη υπήρχαν ακόμη. Έκανε παύση για λίγο και το βλέμμα της έπεσε στα βαριά και ακριβά αντικείμενα που στόλιζαν τον χώρο του γραφείου. Ο πόνος στον κρόταφο από ένα ανάλογο αντικείμενο της υπενθύμισε το πιο πρόσφατο περιστατικό και για ακόμη μία φορά ευχαρίστησε τον Θεό για τα μακριά μαλλιά, τα οποία συνεργούσαν στην κάλυψη των αδικημάτων εις βάρος της.
Η επόμενη συνάντηση τους έπρεπε να την βρει εφοδιασμένη με τα σχετικά έγγραφα από κέντρα κακοποιημένων γυναικών στα οποία είχε προσφύγει στο παρελθόν ( πάλι με αναληθή στοιχεία), από εισαγωγή σε νοσοκομεία και φυσικά με μάρτυρες. Σε αυτή την συνάντηση όμως δεν είχε την δυνατότητα να εμφανισθεί, καθότι τα σημάδια βίας ήταν τόσο εμφανή που σε κάποια σημεία του προσώπου της ήταν παραμορφωμένη. Παρέμεινε λοιπόν συμμέτοχος στη βία κατά της.
Είχαν περάσει 6 μήνες από την συνάντησή της με τον δικηγόρο χωρίς κανένα ίχνος της, ενώ εκείνος δεν μπορούσε να την αναζητήσει καθότι τα στοιχεία της δεν συμπίπταν με εκείνη και η υπόθεση έμεινε στο αρχείο του γραφείου. Το μόνο που κατάφερε να πράξει αργότερα ήταν η σύνταξη ενός γράμματος προς τον δικηγόρο, όπου ανέφερε τα κάτωθι: ‘’Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Η δικαιοσύνη την οποία αναζήτησα δεν μπορεί να με δικαιώσει πλέον. Ο ηθικός και σωματικός εξευτελισμός που υφίσταμαι θα σταματήσει αύριο. Yπογραφή Κ…. Σ….’’
Στην σωρεία υποθέσεων που ανελάμβανε ο εν λόγω δικηγόρος ήταν αδιανόητο να αντιληφθεί εάν επρόκειτο περί αληθινής κατάθεσης ή όχι. Ενώ αναζήτησε το όνομα δεν βρήκε κάποια αναφορά στο αρχείο των υποθέσεων του. Τρεις μέρες αργότερα έγινε γνωστός ο θάνατος νεαρής γυναίκας, έπειτα από πτώση από το μπαλκόνι της κατοικίας της, τις πρώτες πρωινές ώρες. Μάρτυρες οι υπάλληλοι της δημοτικής καθαριότητας που βρισκόταν εκείνη την ώρα στον δρόμο, οι οποίοι ανέφεραν μια αντρική φιγούρα πίσω της λίγο πριν την πτώση. Προς μεγάλη του έκπληξη η γυναίκα της φωτογραφίας ήταν η Ε.Π. που είχε προσφύγει σε εκείνον προκειμένου να κινηθεί νομικά κατά του συζύγου της, όπως ανέφερε τότε, και όχι η Κ.Σ. που υπέγραφε εκείνο το γράμμα, καθώς ήταν βέβαιος πως το γράμμα αυτό είχε συνταχθεί από εκείνη με τα αληθινά πλέον στοιχεία της. Παρακολούθησε την προδικασία αλλά και την κύρια διαδικασία στην ποινική δίωξη του συζύγου της και την καταδίκη του αργότερα. Η δικαιοσύνη που αμφισβήτησε εκείνη η γυναίκα υπήρχε. Απλά επέλεξε την λάθος οδό για να εκκινήσει τις διαδικασίες αυτής. ‘’
Η βία κατά των γυναικών σε οποιαδήποτε μορφή, σεξουαλική, συναισθηματική, σωματική ή ψυχική, δεν είναι προνόμιο στις τριτοκοσμικές χώρες. Συμβαίνει ανεξαρτήτως δημοκρατικού ή απολυταρχικού καθεστώτος. Ο θύτης και το θύμα δεν κατηγοριοποιούνται αναλόγως της υπηκοότητας τους. Παράλληλα, η σιωπή οδηγεί αυτόματα στην συνενοχή και στην διαιώνιση της. Γινόμαστε και εμείς βίαιοι με την σιωπηρή αποδοχή της.
Πηγή: https://analuseto.gr
