Αναρωτιέμαι αν και πόσο μπορεί κάποιος να αξιολογήσει την ψυχή ενός 12 χρονου κοριτσιού, όταν το σώμα του, οι βιαστές, αυτά τα ανθρώπινα …«περιττώματα», το κοστολόγησαν 50 με 70 ευρώ!
Γράφει η Ψυχολόγος Μαρία Ασλανίδου
Ένα παιδί δεν αντιλαμβάνεται την αίσθηση του κινδύνου, λόγω της ανωριμότητας του και δεν έχει τη συνείδηση των πράξεων του, δεν έχει βούληση. Η ευαλωσία της 12χρόνης που την οδήγησε να γίνει το “θήραμα “για τους βιαστές της οφείλεται και στο γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια. Πολύτεκνη, με έντονα οικονομικά προβλήματα, με πατέρα εξαρτημένο από ουσίες, και την μητέρα απούσα από την καθημερινότητα και τις ανάγκες των παιδιών της. Στο πρόσωπο αυτού του παιδιού βιάστηκε η ανηλικότητα βιάστηκαν όλα τα παιδιά του κόσμου, βιάστηκαν τα δικά μας παιδιά. Και συνεχίζει αυτό το παιδί να βιάζεσαι καθημερινά μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, γιατί το θέμα “πουλάει “.
Σκέφτεται άραγε κάνεις τα τραύματα αυτού του παιδιού; Η σοβαρότητα της Κακοποίησης δεν καταγράφεται μόνο με τα εξωτερικά τραύματα, σοβαρότερα είναι τα τραύματα τής ψυχής τα οποία, ενώ δεν είναι εμφανή, είναι βαθύτερα, μακροχρόνια και συχνά ανεξίτηλα.
Η συναισθηματική κακοποίηση εκτός από πόνο παράγει φόβο, προσβολή, απελπισία και πολλές φορές μπορεί να καταστρέψει αναπτυξιακές διαδικασίες.
Παρατηρώντας κάποιος ανθρώπινες συμπεριφορές και καταστάσεις θα δει την παθογένεια της κοινωνίας με αποτέλεσμα την κρίση αξιών που οδηγεί στον ατομικισμό και την αποξένωση. Δεν υπάρχει πια επικοινωνία, το κινητό έγινε η προέκταση του χεριού μας, η τεχνολογία και ιδιαίτερα το διαδίκτυο έχει μπει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Έτσι πολύ εύκολα και απρόσωπα, άνθρωποι «αράχνες» με αντικοινωνικές συμπεριφορές βρίσκουν τα θύματα τους μέσα από την ψηφιακή κοινότητα. Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε βίασαν και εκπόρνευσαν την 12 χρόνη. Και επειδή ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή, που οι κοινωνικές δομές της πολιτείας έχουν αργά αντανακλαστικά και αρχίζουν να λειτουργούν αφού γίνει το κακό, το βάρος της προσοχής και της ευθύνης πέφτει στην οικογένεια.
Οι γονείς είναι αυτοί που θα μάθουν την τέχνη του ” ζην ” και του ” ευ ζην ” στα παιδιά τους. Έτσι όποιος αποφασίσει να γίνει γονιός, πρέπει να αξιολογήσει την ετοιμότητα του για το γονεϊκό ρόλο. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονιών σχετίζεται με το αίσθημα ασφάλειας των παιδιών και με την επίκτητη ικανότητα τους να αυτορυθμίζονται συναισθηματικά. Η οικογένεια είναι ο φύλακας άγγελος του παιδιού, είναι ο πυλώνας πάνω στον οποίο θα στηριχθεί η εξελικτική πορεία του παιδιού, και ο γονεϊκός ρόλος ο πιο δύσκολος στη ζωή του ανθρώπου.
Τα παιδιά είναι το μέλλον αυτού του κόσμου, γι αυτό…
«ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΓΛΙΤΩΣΕΙ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ»
