Από τον “Έρασμο”, με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας
Ο Σύλλογος Κοινωνικής Παρέμβασης «ΕΡΑΣΜΟΣ», με την υποστήριξη της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας, σε μια πανέμορφη εκδήλωση, παρουσίασαν το βιβλίο της Θεσσαλονικιάς συγγραφέως Άννας Σελίδου, με τίτλο: “Πώς τον λένε τον Θεό σας;”
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, σε μια κατάμεστη αίθουσα.
Για το βιβλίο μίλησαν η Δρ Ευθυμία Γώτη, Σχολ. Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής, ο Κωνσταντίνος Μίζας, Επιμελητής Ανηλίκων Βέροιας και η ίδια η συγγραφέας.
Την εκδήλωση πλαισίωσαν μουσικά, με τραγούδια για την προσφυγιά, ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος στο πιάνο και η Τζίνα Μιξαφέντη στο τραγούδι
Τρεις σπονδυλωτές ιστορίες, αρχικά ασύνδετες, που με εύστοχο και αριστουργηματικό τρόπο γίνονται ένα και τις συνδέουν οι τρομακτικές ιστορίες των παιδιών που τα ξεβράζει η θάλασσα. Η συγγραφέας περιγράφει με γλυκύτητα και τραγικότητα τις ιστορίες των τριών περιπτώσεων. Με ευαίσθητο και διεισδυτικό βλέμμα αναδεικνύει τα δικαιώματα των παιδιών, την προέλευση, το όνειρο, την ελπίδα», ανέφερε η Ευθυμία Γώτη
“Μέσα μας ζούνε δυο λύκοι, ο καλός και ο κακός. Ποιος νικάει; Αυτός που τον ταΐζεις. Και το βιβλίο της Άννας Σελίδου είναι τροφή για τον καλό λύκο», είπε χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος Μίζας.
«Από δυο πράγματα κινδυνεύουν τα παιδιά μας. Πρώτον, να τους μείνει η φρίκη από τις εικόνες των πνιγμένων παιδιών και δεύτερον, να συνηθίσουν σε αυτά που βλέπουν, γιατί το να συνηθίσει το μάτι στο κακό είναι ό,τι χειρότερο», είπε η Άννα Σελίδου.
“Κλαίω εύκολα, αλλά δε θα προσπαθήσω να μην κλάψω… Μου το “απαγόρεψαν” τα παιδιά μου που βρίσκονται εδώ. Ο Κοωνσταντίνος που είναι στο πιάνο και η ανιψιά μου στο τραγούδι”…
Η Άννα Σελίδου “Πώς τον λένε τον Θεό σας;” δεν επιχείρησε να χριστεί “λογοτέχνης”… Μετέφερε στο χαρτί αυτό που δεν άντεχε, δε χωρούσε, ξεχείλιζε από την ψυχή της..
Τα ανείπωτα τα δράματα της προσφυγιάς που είναι πιο πικρή ακόμη κι απ’ τον θάνατο, όπως λέει ο στιχουργός-ποιητής.
Και δίπλα η ζωή ακολουθεί τους δικούς της ρυθμούς, ανακατεμένη με ασύλληπτες ιδεοληψίες που διαμορφώνουν την “αναγκαία βάση”, την πρόθυμη “μάζα” γι’ αυτούς που όταν θέλουν, στήνουν θρησκευτικούς πολέμους..
Το κοριτσάκι που ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί η οικογένειά της ψωνίζει “μόνο από την Τσιμισκή” και τα αποφόρια της ίσως να “προσβάλουν” τα προσφυγόπουλα…
Σε μια αίθουσα φορτισμένη έντονα συναισθηματικά ο καλύτερος επίλογος δόθηκε από δυο προσφυγόπουλα από το Κέντρο της Αγ. Βαρβάρας.
Δυο νέα παιδιά που στα μάτια τους ακόμη χορεύουν σαν φαντάσματα η φρίκη του πολέμου και ένα χαμόγελο που ροδίζει στα χείλη τους κάνει τη διαφορά από το να λέγεσαι άνθρωπος μέχρι το να είσαι Άνθρωπος!!!
Verianet.gr
