“…Είμαι 82 ετών, έχω 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών μέτρων.
Δεν έχω πια σπίτι ή ακριβά πράγματα, αλλά έχω κάποιον που θα μου πει καλημέρα, θα μου καθαρίσει το δωμάτιό μου, θα μου ετοιμάσει φαγητό , θα μου αλλάξει τα κλινοσκεπάσματα, θα μετρήσει τις πιέσεις μου και θα με ζυγίσει.
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να μαλώνουν.
Κάποιοι έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες, άλλοι κάθε τρεις ή τέσσερις μήνες και άλλοι ποτέ….
Δεν δουλεύω πια το χειμώνα, δεν ψήνω κέικ, δεν σκάβω τον κήπο, δεν πλέκω πουλόβερ.
Έχω ακόμα χόμπι και μου αρέσει να διαβάζω, αλλά γρήγορα πονάνε τα μάτια μου.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά.
Εδώ στο σπίτι, ηγούμαι της ομαδικής εργασίας και βοηθώ όσους είναι χειρότεροι από εμένα όσο μπορώ.
Μέχρι πρότινος διάβαζα δυνατά σε μια ακίνητη γυναίκα στο δωμάτιο δίπλα μου, τραγουδούσαμε μαζί, αλλά πέθανε τις προάλλες.
Όταν είμαι μόνη, μπορώ να δω φωτογραφίες της οικογένειάς μου και αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι όλο.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι οι οικογένειες δημιουργούνται για να έχουν μέλλον (με παιδιά) και ότι δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους μας , κυρίως όταν φτάνουν
σε μεγάλη ηλικία.
Τότε, αν και γίνονται κουραστικοί , μας χρειάζονται περισσότερο …..
Παρακαλώ μην δείξετε το γράμμα στα παιδιά μου…..
Μπορεί να στεναχωρηθούν ……
Μπορεί και να με μαλώσουν …..
Και αισθάνομαι ανίσχυρη, ανυπεράσπιστη όταν με μαλώνουν …..
Βασικά το έγραψα στον εαυτό μου, ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου.
Με παρηγορεί όταν γράφω.
Η γιαγιά Μαρία σας αγαπάει…. !!!”
