Να μάθεις να ορίζεις πολύ καλά την αλήθεια που κρύβεται μέσα σου και να τη μετουσιώνεις σε δύναμη σου.
Και μετά την σιωπή η παραδοχή.
” Ναι δικό μου λάθος ήταν. Με συγχωρείς.”
Πόσο σπάνια πρόταση και πόσο κοστίζει στις μέρες μας.

Ο καθένας προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι της Γιαδικιάρογλου στη Ελληνική ταινία με την Αλίκη.
Δεν ξέρω τίποτα, δεν είδα τίποτα, εκείνη την ώρα έκανα κάτι άλλο. Δεν φταίω εγώ. Φταίει ο άλλος, ο διπλανός, ο περαστικός.

Μερικές φορές είναι ανεκτίμητο το να πάρεις την ευθύνη των πράξεων σου. Να σταθείς απέναντι από τον λάθος εαυτό σου και να πεις ένα μεγάλο μπράβο, όχι γιατί έκανες λάθος, αλλά γιατί το αναγνώρισες.

Το πιο οδυνηρό είναι να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου. Να φοβάσαι να ρισκάρεις. Να καίγεσαι για να αθωωθείς και όχι για να αθωώσεις.
Να μην σε νοιάζει η αλήθεια αλλά η πάρτη σου. Να μην ξεπερνάς τα όρια, να μην πασχίζεις για να βρεθεί η άκρη, αλλά να είσαι μονίμως το θύμα στην ιστορία.

Πόσο με κουράζουν οι άνθρωποι με δεύτερες σκέψεις. Όχι μόνο, με την αδυναμία της παραδοχής, εκεί θα έλεγα έστω ότι είναι αδύναμοι, αλλά με την κουτοπονηριά πάντα στο ντουλάπι για ώρα ανάγκης σαν την κονσέρβα.

Ο ευφυής άνθρωπος θα αποδεχτεί και θα παραδεχτεί. Εκεί θα φανεί η υπέρβαση του, η μάχη που δίνει, τα πολλαπλά του χτυπήματα.
Ο πονηρός θα βγάλει αμέσως την ουρά του απ έξω λέγοντας κάτι άσχετο, κάτι που θα τον αθωώνει και θα τον ακουμπάει όμορφα όμορφα στο μαξιλαράκι του για τον βραδινό του ύπνο.

Διάλεξα στην ζωή μου να πολεμάω, όχι να σκοτώνω. Διάλεξα να αντιμάχομαι το ψέμα, όχι μόνο να ξεσκεπάζω τους ψεύτες, αλλά και εκείνους που δεν λένε την αλήθεια.
Προτιμώ να είμαι ζωντανός οργανισμός, να κυλάει αίμα στις φλέβες μου ρισκάροντας, από το να ψοφήσω ανασφαλής στην σιγουριά της κρυψώνας μου.

Πηγή αναδημοσίευσης: https://hamomilaki.blogspot.com/