Γράφει η Ειρήνη Πυλαρινού
Και τι είναι αυτό που αγαπάς και θαυμάζεις στους ανθρώπους κάποτε με ρώτησαν: Όταν βλέπω χάος μέσα στα μάτια τους. Όταν βλέπεις χάος σημαίνει: Η κατάσταση πριν την ύπαρξη του κόσμου, και στη συνέχεια το διάστημα, το κενό, ο αμέτρητος χώρος, το άπειρο!
Μήπως ήρθε η ώρα να αποχαιρέτησεις το πληγωμένο παιδί που κρατάς μέσα σου;
Ήρθε η ώρα να έρθεις σε επαφή με το συναίσθημα, μόνο όταν αγκαλιάσεις το συναίσθημα σου, αυτό το παλιό, το κρυμμένο, τότε θα ξαναγνωριστείς με εσένα!! Το Οικογενειακό Δέντρο δεν είναι τυχαίο που μας το μάθαιναν με ασκήσεις, στο Δημοτικό, από την οικογένεια και από την παιδική ηλικία, ξεκινάνε όλα αυτά που σε ξυπνάνε τις νύχτες!! Και εσύ, ακόμα και σήμερα, θυμάσαι ότι οι γονείς σου ήταν κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο, αυτό κλείδωσε την ψυχή σου! Αν ρωτήσεις τώρα τον εαυτό σου πως αισθάνεσαι, αμέσως θα δικαιολογήσεις αυτή τη συμπεριφορά τους, διότι, ότι μας πονάει το δικαιολογούμε, νιώθουμε ένοχοι σαν να φταίμε εμείς! Το παρακάτω στάδιο που θα ξαναρωτήσεις τον Εαυτό σου, θα περιγράψεις τα γεγονότα που βίωσες, αλλά και πάλι δεν θα λες πως νιώθεις.
Δώσε χώρο σε αυτό το παιδί, που έχεις μέσα σου, νιώθεις ντροπή, μέσα σου έχεις ένα χαοτικό εσωτερικό χαρακτήρα. Από την στιγμή που θα καταφέρεις να λες τι νιώθεις, θα νοιώσεις και την αυτοεκτίμηση που δεν απέκτησες τότε, γιατί θα βλέπεις πλέον τον εαυτό σου με ακρίβεια!
Δεν θα αποφεύγεις πλέον την πραγματικότητα που σε βαραίνει, όπως έμαθες με τους γονείς σου, θα αγκαλιάσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα. Δεν αλλάζει το παρελθόν, ήρθε η ώρα όμως να πενθήσεις, και να προχωρήσεις! Ήρθε η ώρα να κοιτάξεις αυτό το παιδί στα μάτια, να του χαμογελάσεις, και να το αποχαιρετήσεις, προχωρώντας μπροστά! Ευτυχισμένος είσαι όταν δεν σε αγγίζει τίποτα, από αυτά που κάποτε έλιωνες στα πατώματα.
ΝΑΙ, θυμάσαι στα πατώματα όχι το κορμί σου, αλλά τη ψυχή σου, την έβλεπες πεσμένη και την πάταγες από πάνω ώσπου την έλιωνες, τόσοι σε ποδοπάτησαν και εσύ τους έκανες τα χατίρια να αυτοτιμωρείσαι και να δίνεις το τελειωτικό χτύπημα στον εαυτό σου. Έτσι γίνεται όμως, μην τα θυμάσαι τώρα και στεναχωριέσαι, αλλά να γελάς, ναι τώρα γελάς γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν σε αγγίζει πια, δεν σου μείνανε παθήματα αλλά μαθήματα. Για να αγαπήσεις και να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου πρέπει να γίνεις βράχος, να σε χτυπάνε τα κύματα, να σκίζεσαι, να κόβεσαι, ώσπου το χτύπημα σου θα ξεραθεί, θα σταματήσει, και δε θα ξανανοίξει ποτέ.Δεν υπάρχουν πληγές που ανοίγουν, υπάρχουν πληγές που μόνο αν τις ξύσεις, τις πειράξεις, θα σου ανοίξουν, γι’ αυτό οποιαδήποτε πληγή είχες ανοιχτή, την έκλεισες, και μην…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
