Γράφει η Ιόλη Πολύζου
Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο να χάνει τις μνήμες του και ταυτόχρονα τη σύνδεσή του με τον κόσμο – να μην αναγνωρίζει τα παιδιά του, τον σύντροφό του και να αποξενώνεται από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η 21η Σεπτεμβρίου, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τη ομώνυμη νόσο και η εξομολόγηση της παρακάτω γυναίκας, που βλέπει τη μητέρα της να βιώνει αυτό το μαρτύριο, αξίζει πραγματικά να διαβαστεί.
«Το Αλτσχάιμερ είναι μια πολύ σκληρή ασθένεια. Σου στερεί μνήμες και τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν θυμάσαι τι έφαγες, ποια ταινία είδες και ακόμα χειρότερα, δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τα ίδια σου τα παιδιά.
Η γλυκιά μου μαμά είναι ένα από τα πέντε εκατομμύρια άτομα στις ΗΠΑ που πάσχουν από αυτή την απαίσια ασθένεια. Είναι πολύ δύσκολο να τη βλέπω να ”χάνεται”. Κάποτε ήταν ζωηρή, ομιλητική, εξωστρεφής και κοινωνική. Τώρα, είναι σαν μια σκιά του παλιού της εαυτού.
Μερικές φορές, αδυνατεί να σχηματίσει λέξεις ή προτάσεις. Μερικές φορές, κοιμάται για μια ολόκληρη μέρα. Τις περισσότερες φορές, αναγνωρίζει τα παιδιά της και τον επί 63 χρόνια σύζυγό της, αλλά δεν είναι σε θέση να τους αποκαλέσει με το όνομά τους.
Καθώς η νόσος Αλτσχάιμερ εξελίσσεται, κλέβει πολλά από έναν άνθρωπο. Αυτό που δεν μπορεί, όμως, με τίποτα να κλέψει είναι το πώς αισθάνεται το άτομο για τους αγαπημένους του.
Βλέπετε, ανεξάρτητα από το αν η μαμά μου με θυμάται, ξέρει ότι είμαι κάποια που την αγαπάει και που με αγαπά. Το βλέπω στα μάτια και το χαμόγελό της. Η καρδιά της παραμένει το ίδιο ζεστή.
Κάποιες μέρες με υποδέχεται , λέγοντάς μου “Ω, χαίρομαι τόσο πολύ που σε βλέπω”, “Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι εδώ” ή “Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν ποτέ”.
Δεν έχει σημασία που δεν ξέρει το όνομά μου. Καταλαβαίνει ότι είμαι κάποια που αγαπάει πολύ. Πρόσφατα, της έδειξα μια φωτογραφία μου από όταν ήμουν επτά ετών (επειδή οι άνθρωποι με Αλτσχάιμερ συχνά θυμούνται πράγματα από το παρελθόν) και είπε, χωρίς δισταγμό, “Αυτό είναι το κοριτσάκι μου”.
Όταν κάθομαι με τη μαμά μου, τα λόγια είναι περιττά. Κρατιόμαστε από το χέρι στη σιωπή και τη νιώθω πιο κοντά μου από ποτέ.
Το Αλτσχάιμερ μπορεί να της έχει κλέψει τη μνήμη της για το πώς να μιλάει, την ικανότητά της να εκτελεί καθημερινές δραστηριότητες ή τη σωματική της δύναμη, αλλά, δεν θα της ποτέ τη ζεστή της καρδιά. Και, ειλικρινά, αυτό είναι το κομμάτι της που θέλω περισσότερο.»
Πηγή αναδημοσίευσης: herviewfromehome.com
