Υπάρχει μια λέξη που δε λες. Υπάρχει μια λέξη που ίσως, μάλλον, πιθανότατα, θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα γύρω σου. Να τα κάνει όλα λίγο πιο γλυκά πιο απαλά.
Να αλλάξει τη ζωή σου. Και δεν τη λες μαμά. Συνήθως τουλάχιστον δεν τη λες… Δυσκολεύεται να βγει από το στόμα σου. Και ξέρεις και ξέρω το γιατί.
Ξυπνάς πρώτη και δεν τη λες. Ετοιμάζεις τα παιδιά, κάνεις πρωινό, τρέχεις στο δρόμο για το σχολείο. Να προλάβεις να πας και στη δουλειά. Και παραμένεις σιωπηλή. Δεν τη λες.
Σχολάς και πάλι τρέχεις. Να πάρεις τα παιδιά γρήγορα από τη γιαγιά, για να ξεκουραστεί και αυτή. Και δεν τη λες.
Συναντάς στο σπίτι τον Husband και δεν τη λες. Πρέπει να μαγειρέψεις για την επόμενη μέρα. Βάζεις τον εαυτό σου σε auto mode και κάνεις αυτό που έκανες χθες. Και προχθές. Και χρόνια τώρα. Σαν να έχεις βάλει να δουλεύει μια μηχανή ή σαν να ζεις κάθε μέρα τη μέρα της Μαρμότας.
Αλλά ποτέ δεν την ξεστόμισες αυτήν τη λέξη μέχρι στιγμής.
Έρχεται η ώρα για τα μαθήματα. Σε αυτό το σημείο έρχεται σιγά σιγά η ώρα που τη σκέφτεσαι αυτή τη λέξη που δε λες μαμά. Θες να την πεις και δε σου βγαίνει. Δεν τη χρειάζεσαι ακόμη, πείθεις τον εαυτό σου. Αλλά ξέρεις ότι δεν είναι αυτός ο λόγος. Δεν είναι ότι δεν τη χρειάζεσαι.
Κάνεις ένα εκατομμύριο πράγματα ακόμη πριν καταλάβεις ότι η ώρα πέρασε και δε σου έμεινε nanosecond για τον εαυτό σου. Ρε να πάρει! Πως γίνεται αυτό; Πως έφτασα σε αυτό το σημείο;
Θες να την πεις πια, ανεβαίνει στο στήθος σου η λεξη μαζί με μια βαθιά ανάσα που μπορεί πια να μην μπορείς να βγάλεις εύκολα.
Βάζεις τα παιδιά για ύπνο και η μέρα τελείωσε. Και εσύ ακόμη δεν την είπες αυτήν τη λεξη. Αν δεν την πεις, αύριο θα επαναληφθεί το σήμερα. Και το χθες. Και το προχθές.
Δεν το θέλεις! Το θέλεις; Όχι!
Πες την λέξη που δε λες!
Πηγαίνεις στον Husband για να του την πεις. Το πήρες απόφαση! Τον βρίσκεις να κοιμάται ήδη. Είχε και εκείνος μια πολύ κουραστική μέρα.
Έμεινες εσύ και η λέξη που δεν λες. Πηγαίνεις να κάνεις ένα μεταμεσονύχτιο μπάνιο. Πάλι καλά που υπάρχει και το βράδυ που όλοι κοιμούνται και έχεις λίγη ηρεμία. Και ένα καταφύγιο.
Η λέξη ανέβηκε από το στήθος στο στόμα σου, δεν μπορείς να τη συγκρατήσεις πια! Θα φύγει μόνη της αν δεν την πεις εσύ. Μα είσαι μόνη σου. Σε ποιον να την πεις;
Σηκώνεσαι όρθια από την μπανιέρα και ανοίγεις το παραθυράκι του μπάνιου!
Στην αρχή διστακτικά…
Βοήθεια…
και μετά απελευθερωτικά
Βοήθεια!!!
Ουρλιάζεις με όλη σου τη δύναμη τη λέξη που δεν λες.
ΒΟΗΘΕΙΑ!!!
Εγώ σε άκουσα αγαπημένη μου μαμά. Μα πρέπει να σε ακούσουν όλοι. Πες τη λέξη που δε λες μαμά σε όλους όσους πρέπει να την ακούσουν. Μην την παρακάμπτεις. Μην νομίζεις ότι δε θα σε ακούσουν. Μη νομίζεις ότι δεν θα ακουστείς.
Να είσαι σίγουρη ότι αν αρχίσεις να την λες θα ακουστείς.
Ίσως όχι με την πρώτη. Αλλά θα ακουστείς.
Αν όμως δεν την πεις ποτέ, θα είναι απλά… η λέξη που δεν λες…
Και τι μπορεί να συμβεί αν δεν την πεις ποτέ αυτή τη λέξη τελικά; Μπορείς να διαβάσεις ένα δείγμα του τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση στο άρθρο “Δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια. Κακό είναι να μην ζητάς.”
Ένα βιωματικό άρθρο που περιγράφει τα αποτελέσματα των πρέπει και των μη των περασμένων δεκαετιών που επωμίστηκαν οι μαμάδες μας και οι γιαγιάδες μας.
Και μετά αν θες πέρνα και από το άρθρο “Αγαπητοί μπαμπάδες. Μην περιμένετε μέχρι να φωνάξει βοήθεια η σύντροφος σας” για να μην ξεχνιόμαστε ότι δεν είμαστε μόνες.
Πηγή αναδημοσίευσης: https://e-mama.gr/
