Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαλιώζης, B.Sc. Ψυχολογίας
Στις μέρες μας υπάρχει η έξαρση της βίας η οποία είναι διάχυτη παντού. Έτσι έχει καθήκον η κοινωνία των ανθρώπων αλλά και ο καθένας ατομικά, να αναζητήσει τα αίτια που αυτή καλλιεργείται. Η Alice Miller μας φωτίζει τον σκοτεινό αυτόν δρόμο. Με την θεωρία της συσχέτισε τις επιπτώσεις ενός τραύματος στα πρώιμα χρόνια της ζωής, με την ψυχοπαθολογία της ενήλικης ζωής. Στην πορεία της ζωής μας για την αναζήτηση της ευτυχίας χρειαζόμαστε και την συνδρομή της ψυχικής μας διάστασης. Ο τραυματισμός αυτής της διάστασης, ακόμα και από την παιδική ηλικία, μας συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή και επηρεάζει την μετέπειτα κοινωνική μας συμπεριφορά. Είμαστε κατά έναν τρόπο οι καταγραφές του παρελθόντος μας. Η οικογένεια είναι ο πρωτογενής εκείνος πυρήνας όπου αναπτύσσονται ιδιαίτερες συναισθηματικές εντάσεις και προσκολλήσεις μεταξύ των μελών. Τα παιδιά καθότι βρίσκονται στην αρχή της δόμησης της προσωπικότητας τους, είναι ευάλωτα σε αυτές. Αρκετές έρευνες έχουν δείξει ότι: “το οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να εμπλέκεται στην αρχή της εμφάνισης ψυχολογικών προβλημάτων. Τα παιδιά υψηλού κινδύνου για την εκδήλωση αυτών των προβλημάτων, σε αντίθεση με αυτά πού δεν θα την εκδηλώσουν, είναι πολύ πιθανότερο να έχουν αρνητικές οικογενειακές σχέσεις. (Burman et al., 1987. Marcuw et at., 1987)”. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που συνδέει την αναζήτηση για αγάπη και ενδοοικογενειακή βία, καθώς και λιγότερες ή περισσότερες μορφές επιβολής και χειραγώγησης.
Οι γονείς τις περισσότερες φορές μας αναγκάζουν ν’ ακολουθήσουμε συγκεκριμένες συμβατικές συμπεριφορές και δεν μας επιτρέπουν καθόλου να συνειδητοποιήσουμε τις ανάγκες μας, πόσο μάλλον να τις εκφράσουμε.
Έτσι το παιδί αναγκάζεται να προσαρμοστεί για να διασφαλίσει την ψευδαίσθηση της αγάπης, της φροντίδας και της συμπαθείας. Αυτό έχει σαν συνέπεια να αποκλίνει από τον αληθινό του εαυτό. Οι γονείς επιπλέον βρίσκουν στον ψευδή εαυτό του παιδιού την επιβεβαίωση που αναζητούν. Η ανάγκη όμως του ανθρώπου για αγάπη και αποδοχή, πολλές φορές τον ωθεί να κλείνει τα μάτια στην αβάσταχτη αλήθεια της πραγματικότητας. Η ενδεχόμενη βίαιη ή κακοποιητική συμπεριφορά που συνέβη στην παιδική ηλικία συνήθως απωθείται, ενώ η μη κατανόηση της μπορεί να αναπαραχθεί και να καταστρέψει την ζωή τους αλλά και την ζωή των άλλων. Για να αντέξει και να επιβιώσει την κακοποίηση, το κακοποιημένο παιδί χρειάστηκε να μάθει να μην νιώθει πόνο. Πολλές φορές η διαστρέβλωση είναι τέτοια που θεωρούν ότι καλώς τους συνέβη και μάλιστα προσπαθούν να το διασκεδάσουν. Αυτό έχει σαν συνέπεια να αναπαραγάγουν αυτή την συμπεριφορά και στο περιβάλλον τους, δικαιολογώντας έτσι την σκοπιμότητα για την οποία συνέβη και στους ιδίους. Μαθαίνοντας να μην νοιώθουμε πόνο, κάθε τι τραυματικό και βίαιο παραμένει στο σκοτάδι. Κάθε τι σκοτεινό έχει την τάση να αναζητά το φως και αναπαράγεται στην μετέπειτα ζωή μας, ως μια προσπάθεια να γίνει συνειδητό και να διαχυθεί στο φως.
Τα φοβισμένα παιδιά μαθαίνουν να καταστέλλουν τις ισχυρότερες συγκινήσεις τους, όπως την οργή και τη θλίψη, και έτσι νοιώθουν ότι ελέγχουν το φόβο και γι’ αυτό προσποιούνται…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
