Τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημικής κρίσης, όλες οι σχετικές έρευνες αλλά και οι υπεύθυνες κρατικές υπηρεσίες καταγράφουν σε όλο τον κόσμο απανωτά επεισόδια ακραίας βίας και αναδεικνύουν μια επιδημία «γυναικοκτονιών», των οποίων οι δράστες είναι οι σύντροφοι και οι άνδρες αυτών των γυναικών.
Το να αποδίδουμε τέτοιες εγκληματικές πράξεις στην παρακμή των παραδοσιακών ηθικών αξιών, στην άφυλη και αόριστη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής ή του θεσμού της οικογένειας αποτελεί μια πολύ βολική, αλλά ελάχιστα διαφωτιστική αντίδραση, η οποία το μόνο που πετυχαίνει είναι ίσως να μας καθησυχάζει ψυχολογικά: η βίαιη συμπεριφορά αφορά πάντα τους άλλους και ποτέ εμάς τους ίδιους.
Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει, αφού η διερεύνηση των συχνά επαναλαμβανόμενων φαινομένων σεξιστικής βίας και των όλο και συχνότερων γυναικοκτονιών (κάποιοι κάνουν λόγο για επιδημία) μας αποκαλύπτει ότι τα πιο ακραία φαινόμενα έμφυλης βίας δεν αποτελούν ποτέ τυχαίες εκδηλώσεις ατομικής παθολογίας αλλά, αντίθετα, τροφοδοτούνται από τις φυλετικές ιδεοληψίες και ενισχύονται από τις κοινωνικές παθογένειες.
Πάντως, με τον νεολογισμό «γυναικοκτονία» (αγγλιστί femicide), που έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μόλις το 1992, περιγράφεται συνήθως κάθε εγκληματολογικό φαινόμενο που σχετίζεται με τις ακραίες εκδηλώσεις βίας από μέρους ενός άνδρα σε βάρος μιας γυναίκας, η οποία υποτίθεται ότι παραβίασε τον κοινωνικά προκαθορισμένο ρόλο της ως… γυναίκας.
Τον 21ο αιώνα, παρά την υποκριτική παιδαγωγική προπαγάνδα υπέρ της βιολογικής, κοινωνικής και εργασιακής ισότητας των δύο φύλων και παρά τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνδρες -κατά τα άλλα προοδευτικοί και μορφωμένοι- οι οποίοι στις ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις τους συμπεριφέρονται σαν τους παππούδες τους.
Ειδικότερα, σήμερα, την εποχή της νέας πανδημίας, οι γυναίκες είναι δυο φορές θύματα, αφενός της κοινωνικοοικονομικής και, αφετέρου, της πανδημικής κρίσης: όχι μόνο στερούνται τη δυνατότητα της εργασίας, αλλά υφίστανται και την ωμή σωματική βία των ανδρών τους. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να σπάσουμε την κοινωνική σιωπή και τη σεξιστική απομόνωση που καλύπτει αυτή τη διττή κακοποίηση των γυναικών…
Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ
