Γράφει η Αθηνά Χρηστίδου
Αρνούμαι πλέον να δεχτώ απ’ την οποιαδήποτε μητέρα, την έκφραση «είμαι υπερπροστατευτική από την υπερβολική μου αγάπη για σένα». Ειλικρινά, μητέρες όλου του κόσμου, δυο «υπέρ» σε μια πρόταση δε χωράνε!
Ναι, είναι μια μορφή χειραγώγησης αυτού του είδους η αγάπη, γιατί όταν δεν αφήνεις το παιδί να εκφράσει ανοιχτά τις επιθυμίες του και τις προτιμήσεις του, αλλά αντιθέτως του επιβάλεις τα δικά σου, δεν το βοηθάς, το καταπιέζεις. Κι ασφαλώς ανάλογα με την ηλικία που έχει το παιδί θα έχει και τα αντίστοιχα θέλω, επομένως μην περιμένεις να φτάσει στην εφηβεία ή να γίνει ενήλικος για να τα σεβαστείς, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.
Ακόμη και το παιχνίδι είναι επιλογή του, δε χρειάζεται να του κάνεις διαρκώς υποδείξεις για το πώς θα παίξει ή με τι θα παίξει. Αδιαμφισβήτητα θα έχεις το νου σου, αλλά ως έναν βαθμό, χωρίς να το πνίγεις, χωρίς να του στερείς την ελευθερία του, γιατί αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται συνεχώς έχοντας ολέθριες συνέπειες και στο παιδί, αλλά και σε σένα. Διαρκώς εσύ, άθελά σου, θα χειρίζεσαι το παιδί κι αυτό επειδή θα έχει συνηθίσει την όλη κατάσταση θα είναι αδύναμο να πάρει κάποτε τη ζωή στα χέρια του. Θα περιμένει πάντοτε κάποιον να του δείξει τι πρέπει να κάνει, γιατί έτσι έμαθε, γιατί απ’ την «υπερβολική σου αγάπη» δημιούργησες έναν ανίκανο ενήλικα, που χρειάζεται οδηγίες χρήσης για να ζήσει. Τι νομίζεις, ότι πάντα θα είσαι εκεί; Όχι. Και στην τελική και να ήσουν, ο ρόλος του γονιού είναι να δίνει φτερά στο παιδί του για να πετάξει μακριά, όχι να φτιάξει ένα χρυσό κλουβί και να το κλείσει εκεί μέσα.
Υπάρχουν γονείς που κανονίζουν το μέλλον των παιδιών τους, χωρίς καν να τα ρωτήσουν
«Όταν μεγαλώσεις θα γίνεις αυτό, γιατί θα έχεις δουλειά» και κάπως έτσι αυτή η φράση εκτέλεσε τα όνειρα χιλιάδων παιδιών στον κόσμο. Όχι, το παιδί θα επιλέξει μόνο του τι επαγγελματικό προσανατολισμό θα ακολουθήσει κι αν το αγαπάει αυτό που κάνει θα υλοποιήσει όλα του τα όνειρα. Αντιλαμβάνομαι ο γονιός να έχει άγχος για το μέλλον του παιδιού, αλλά υπάρχουν κι όρια. Άλλο άγχος, άλλο σου επιτάσσω τη γνώμη μου με το έτσι θέλω.
Εσάς θα σας άρεσε κάποιος να κανόνιζε έτσι απόλυτα τη ζωή σας; Ή μάλλον σας συνέβη και το κάνετε κι εσείς; Ή μπορεί και να πιστεύετε πως επειδή εσείς δεν τολμήσατε να διεκδικήσετε τα όνειρά σας, δεν μπορεί και το παιδί σας. Κανείς δεν αμφισβητεί το ρόλο των γονιών στη ζωή του παιδιού, ασφαλώς κι είναι σημαντικός, αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του δείξει πώς να ζει, ούτε καν η ίδια του η μάνα…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
