Συνέντευξη θύματος στην Ανθή ΡοδοπούλουΤο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας είναι διαχρονικό και διαπολιτισμικό, δεν έχει μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο. Τη συναντάμε σε όλες τις βαθμίδες μιας κοινωνίας, ενώ θύματα μπορεί να είναι όλα τα μέλη της οικογένειας ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο.
Οι αριθμοί σοκάρουν. Μία στις τέσσερις γυναίκες έχει ήδη πέσει ή πρόκειται να πέσει θύμα κακοποίησης από τον σύντροφό της. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι και η Μαρία, 40 χρόνων σήμερα, μητέρα δύο παιδιών (τα πλήρη στοιχεία της είναι στη διάθεση στης «Π» αλλά για ευνόητους λόγους δεν δημοσιοποιούνται). Αυτά τα παιδιά ήταν ο λόγος που σώθηκε. Από αυτά τα παιδιά πήρε τη δύναμη να φύγει και τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθεί να κάνει μία νέα αρχή στη ζωή της. Η Μαρία ανοίγει την ψυχή της, μοιράζεται τις πιο δύσκολες στιγμές που βίωσε στα χέρια του βίαιου συντρόφου της για να δώσει δύναμη σε όλες όσες ζουν τον ίδιο εφιάλτη, να «ξυπνήσουν».
Πότε και πώς μπήκε η βία στη σχέση σας; Υπήρχαν σημάδια για να φτάσει ο σύντροφός σας σε αυτό το σημείο; Πώς κλιμακώθηκε;
Ολα ήταν καλά, ή σχεδόν… καλά μέχρι το γάμο. Από το γαμήλιο ταξίδι άρχισα να βιώνω κομμάτια του, που δεν υπήρχαν ή ήταν κρυμμένα μέσα του. Αρχισε να θέλει να εξουσιάζει κάθε ενέργεια ή πράξη μου. Ξεκίνησε με τσακωμούς, ψυχολογική και λεκτική βία, υποτίμηση και φτάσαμε στη φάση των εκρήξεων με απειλές και χειροδικία.
Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή βίας που έχετε βιώσει;
Στο γαμήλιο ταξίδι όπου αγόρασα κάτι χωρίς να τον ρωτήσω. Χειροδίκησε και το μόνο που θυμάμαι είναι απογοήτευση και δάκρυα. Δεν με άφηνε να έχω καμία πρωτοβουλία, ούτε καν προσωπική άποψη. Με θεωρούσε πλέον «κτήμα» του.
Μιλήστε μου για τον πρώην σύντροφό σας. Τι άνθρωπος ήταν;
Ενας εξαιρετικός άνθρωπος. Ηταν μορφωμένος, με δύο πτυχία πανεπιστημίου και υψηλό κοινωνικό επίπεδο. Οταν τον γνώρισα, ήταν ο ιδανικός. Εδειχνε αγάπη, έρωτα, συμπαράσταση, ευγένεια, συνέπεια. Είχε χιούμορ, περνούσαμε όμορφα, μοιραζόμασταν κοινά ενδιαφέρονται, κάναμε εκδρομές, συμπαραστεκόμασταν εθελοντικά στους γύρω… Νόμιζα ότι είχα βρει τον Mr. Right μου. Μετά τον γάμο όμως, εξελίχθηκε σε Dr. Jekyll (στο σπίτι) και Mr. Hyde (στον κόσμο).
Η σιωπή και ο φόβος αποτελούν εμπόδια για μια γυναίκα καθώς απειλείται από το θύτη-αφέντη και κυρίως όταν κακοποιείται. Εσάς τι σας κράτησε σε αυτό το γάμο;
Η ελπίδα ότι θα κατανοούσε τα άδικά του. Τα παιδιά που στα μάτια τους έβλεπα ότι ήθελαν να είμαστε οικογένεια, ακόμη και με τα ιδιωτικά προβλήματά μας. Η βοήθεια που του προσέφερα να αποβάλει τους δαίμονές του.
Συνήθως οι κακοποιημένες γυναίκες δεν ζητούν βοήθεια. Δεν κοινοποιούν το πρόβλημά τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Προσωπικά όπλιζα τον εαυτό μου με υπομονή και επιμονή. Ο συναισθηματικός κόσμος καταρρέει. Συχνά έχεις και ενοχές. Ο πρώην με απατούσε, έλεγε ψέματα πολλά, μου έπαιρνε τον μισθό και τη διαχείριση. Φόβος, ντροπή, κοινωνικές αντιλήψεις, εκδίκηση κυρίως μέσω των παιδιών, με εγκλώβιζαν σε μια αρρωστημένη κατάσταση. Με ζήλευε πολύ, με υποτιμούσε στις παρέες. Πίστευα, όμως, ότι ίσως κάποτε βρει τον δρόμο του.
Νιώθατε ενοχική απέναντι στη βία; Δηλαδή ότι εσείς ήσασταν υπεύθυνη για όλα όσα συνέβαιναν;
Μερικές φορές, ναι. Ετσι προτιμούσα να σιωπώ… Μια σιωπή που θέριεψε και έγινε επιθυμία για εκδίκηση, όπως πράξεις βίας, σπρωξίματα, μώλωπες, αιωρούμενα απειλητικά αντικείμενα που θα μπορούσαν να μου προκαλέσουν κακό, άσχημοι χαρακτηρισμοί, κατάρες… Έμαθα όμως να σιωπώ για να αποφύγω τα χειρότερα.
Ποια μπορεί να είναι η συμπεριφορά μιας γυναίκας που δέχεται την ενδοοικογενειακή βία απέναντι στους γνωστούς της ή και στον ίδιο της τον εαυτό;
Εδειχνα εντελώς φυσιολογική. Πρότυπο συζύγου, πρότυπο μητέρας. Μέτοχος σε πολλές εκδηλώσεις, πρότυπο εργαζόμενης. Δεν ήθελα να με λυπηθούν, να με συζητήσουν. Θεωρούσα ότι ως αποτυχημένη δε θα μου φέρονταν το ίδιο. Για τον εαυτό μου ζούσα το παραμύθι όταν βρισκόμουν εκτός σπιτιού γιατί ήταν άψογος τότε απέναντί μου. Ζήλευα τόσο τις φίλες μου που ζούσαν αξιοπρεπέστερα και «έπαιζα» τον ρόλο μου.
Ζητήσατε βοήθεια από συγγενείς και φίλους; Απευθυνθήκατε σε κάποια δομή που υποστηρίζει τέτοιες γυναίκες στην αστυνομία; Αν όχι, γιατί δεν το κάνατε; Τι ήταν αυτό που σας σταματούσε;
Με βοήθησαν συχνά κυρίως στενοί συγγενείς και μια φίλη μου. Δεν απευθύνθηκα σε δομές, ντρεπόμουν για το ότι παρότι προερχόμουν από μια δημοκρατική οικογένεια, παρότι είχα σπουδάσει, εργαζόμουν, είχα φίλους, παιδιά που με στήριζαν και κάποιοι με επιβράβευαν για τη ζωή μου, το κοινωνικό μου έργο… να εξομολογηθώ ότι ήμουν ένα άτομο χωρίς αυτοσεβασμό που υπέμενα τα δεινά μου.
Ποια θεωρείτε αποτελεσματική μορφή αντίστασης;
Να μην απαντώ σε φάσεις ειρωνείας, υποτίμησης, προσβολής… και να το συζητώ αργότερα στη φάση της ηρεμίας. Παλαιότερα αντιδρούσα για τα δίκαιά μου. Τότε ήταν που εισέπραττα χειροδικίες, απειλές για τη ζωή μου, σημάδια βίας, ενοχές ότι εγώ τα προκαλούσα όλα.
Εχετε αμφισβητήσει ποτέ τον εαυτό σας, τις ιδέες σας; Υπάρχει κάτι στο οποίο πιστεύατε νεότερη και το έχετε ξεπεράσει;
Πίστευα ότι θα μπορούσα να αλλάξω τη συμπεριφορά κάποιων που με επηρέαζαν αρνητικά γύρω μου. Είμαι δοτική και προσπαθούσα. Εμαθα ότι οι «άσχημοι» άνθρωποι αλλάζουν «επί τα χείρω». Εγώ όμως ακόμη προσπαθώ για κάποιους «επί τα βελτίω» θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν.
Σήμερα που έχετε ξεφύγει από όλο αυτό το μαρτύριο, πώς ζείτε; Πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Ασχολούμαι με πολλά. Εχω τελειοποιήσει τη μόρφωσή μου με μεταπτυχιακό δίπλωμα, παρακολουθώ πανεπιστημιακές σχολές που με ενδιαφέρουν, ασχολούμαι εθελοντικά με τη βοήθεια συνανθρώπων, παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις, κινηματογράφο, συμμετέχω σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ποιο όνειρο θέλετε να πραγματοποιήσετε;
Να ζήσω ελεύθερη ακολουθώντας τα θέλω και τα πιστεύω μου χωρίς κριτική και ενοχές. Να είμαι ο εαυτός μου, να αναπνέω μαζί με τα παιδιά μου, να μεγαλουργώ επιτέλους!
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κακοποίησης των Γυναικών, ποιο μήνυμα στέλνετε σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δέχονται τη βία από τον σύντροφό τους και δεν κάνουν τίποτε;
Η γυναίκα που βιώνει οποιαδήποτε μορφή βίας μέσα και έξω από την οικογένεια, πρέπει να βρει τη δύναμη να αναζητήσει βοήθεια. Η ανοχή και η σιωπή το μόνο που κάνουν είναι να επιδεινώνουν και να διαιωνίζουν το πρόβλημα με αποτέλεσμα το θύμα να μετατρέπεται σε έρμαιο στα χέρια του θύτη. Η θεραπεία της βίας στην οικογένεια είναι μια βαθμιαία διαδικασία με στόχο να βοηθήσει το τελευταίο να απελευθερωθεί. Οι γυναίκες-θύματα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε οι μόνες αθώες. Με την κατάλληλη ψυχολογική στήριξη, μπορούμε να δημιουργήσουμε και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή, να επανακτήσουμε αυτοπεποίθηση, να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να προχωρήσουμε σε μια ζωή που πραγματικά μας αξίζει.
Πηγή: http://www.pelop.gr
