Κι ύστερα μας δίνει στης μητέρας· μια αγκαλιά που ανοίγει και δεν κλείνει ποτέ. Από αγκαλιά σε αγκαλιά η ζωή μας θα κυλήσει. Γονείς, συγγενείς, ένα «Πρόσεχε μη σου πέσει!» κάθε τόσο, ένα «μην το σφίγγεις πολύ το παιδί!», μαθαίνουμε μεγαλώνοντας πως οι αγκαλιές έχουν αποχρώσεις, έχουν θερμοκρασία: η ψυχρή, η θερμή, αυτή που δίνεις όταν συναντάς κι αυτή όταν αποχωρίζεσαι… Περίεργες, όμως, κι αυτές οι αγκαλιές… Βγαίνουν σε τόσα μεγέθη, ύψη, βάθη, πλάτη, που ποτέ δεν ξέρεις ποια πραγματικά σου ταιριάζει. Γι’ αυτό κι όλες τις δοκιμάζεις. Και ξεχωρίζεις μέσα σου ποια ταιριάζει στον καθένα, ποια θα κάνεις δώρο, με φιόγκους και χρυσόσκονη, ποια θα ’χεις να παρηγορείς, με ποια θα κάνεις φίλους και με ποια θα ερωτεύεσαι.
Δεν είναι εύκολο να τα θυμάσαι όλα αυτά. Ένα παιδί θα πει μονάχα μία πως είναι η αγκαλιά. Κι είτε τη θες είτε όχι, εμείς και πάλι αγκαλιά θα τη βαφτίσουμε. Ίσως και να βιαζόμαστε, ίσως γιατί κι η αγκαλιά έχει ένα γιγάντιο ρολόι καταπιεί. Άλλες κρατούν πολύ και άλλες λίγο, άλλες τις θες αιώνιες κι άλλες δεν θες να σε αγγίξουν. Τα δευτερόλεπτα της αγκαλιάς θα καθορίσουν την απόλαυση ή και το στρες σου. Κάθεται, όμως, ποτέ κανείς χρονόμετρο να βάλει την ώρα που αγκαλιάζει; Όχι. Γιατί αυτές που θες, να τις μετρήσεις δεν χρειάζεται. Το νιώθεις από μόνος σου ότι διαστέλλουν τον χρόνο και δεν τον σκέφτεσαι.
Τι κάνουμε, όμως, με αυτές που κι ένα δευτερόλεπτο κουράζει; Πού καταλήγουν όσες κοστίζουν ή ταλαιπωρούν, όσες πληγώνουν ή θυμώνουν; Αυτές φωνή θα πρέπει να έχουν να σε προειδοποιούν, είτε προτού συμβούν ή αν θα γίνουν. Ένα τραγούδι που θα λέει για τη συναίνεση, όσο μπορεί ένα παιδί τον όρο αυτό να πλησιάσει.
Να σε κάνω μια αγκαλιά;
Αμέσως σκέφτηκα «Ποιος άραγε ανόητος αρνείται να τον κάνουν αγκαλιά;», ούτως ή άλλως και το ρήμα έχει ένα νόημα διπλό. Εάν κάνει κάποιος αγκαλιά σημαίνει ότι σ’ αγκαλιάζει, σημαίνει όμως ότι μεταμορφώνει σε αγκαλιά κι εσένα τον ίδιο. Αν αρνηθείς, θα έχεις λόγο. Κάποιες αγκαλιές ζουν καλύτερα απραγματοποίητες. Αν, όμως, τη δεχτείς την αγκαλιά, είναι δική σου πλέον η μεταμόρφωση. Ξέρεις κι εσύ να τη μοιράζεσαι, μπορείς κι εσύ σ’ άλλους τα μαγικά σου να τα κάνεις.
Δεν είναι τυχαίο που το «αγκαλιάζω» μέσα του κρύβει την ΑΓΚΑΛΙΑ που ΖΩ ή την παραδοχή πως ζούμε μες στις αγκαλιές των ανθρώπων μας. Κι έτσι κι αλλιώς ευλογημένοι είμαστε. Που ζούμε μέσα στην ωραιότερη αγκαλιά: αυτή του εαυτού μας. Που όταν τον αγκαλιάσουμε σφιχτά, σωστά, ζεστά ή αιώνια, γινόμαστε κι εμείς ο πρώτος πρώτος κύριος που στη ζωή μας έφερε. Γινόμαστε ο γιατρός μας. Κι ο κύκλος κλείνει ή ανοίγει πολλούς παράλληλους κύκλους γιατρειάς, αποδοχής και μεταμορφώσεων.
(Πρόλογος από τον Μάριο Μάζαρη, δάσκαλο δημοτικού σχολείου, στο παιδικό βιβλίο της Φρόσως Φωτεινάκη, Να σε κάνω μια αγκαλιά;)
Στο βιβλίο Να σε κάνω μια αγκαλιά της ψυχολόγου Φρόσως Φωτεινάκη σε εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου, μιλάμε στα παιδιά με τρυφερότητα και ενσυναίσθηση για τη σημασία των ορίων. Όπως γράφει και η συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου της, πρόκειται για μια ιστορία που θα μας βοηθήσει να μιλήσουμε στα παιδιά για την αγκαλιά, για αυτό το άγγιγμα που όλοι μας θα συναντήσουμε και θα αισθανθούμε από το πρώτο δευτερόλεπτο που ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο.
Για ηλικίες 4+
Η αγκαλιά σε αυτό το βιβλίο συμβολίζει το άγγιγμα, κάθε άγγιγμα που ως παιδιά και αργότερα ως ενήλικες καλούμαστε να επεξεργαστούμε και ακολούθως να δεχθούμε ή όχι. Ένα άγγιγμα που μπορεί να γεννήσει μέσα μας πολλά, διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, τη χρονική στιγμή που μας προσφέρεται, τον τρόπο, τη δική μας ψυχολογία, τη δική μας επιθυμία. Το βιβλίο αυτό, με όχημα την αγκαλιά, μας ταξιδεύει σε διαφορετικές σκηνές της καθημερινότητας ενός παιδιού, βάζοντάς μας μέσα στην πιο ζεστή αγκαλιά, αλλά και σε εκείνη που μας πιέζει, γνωρίζοντάς μας τον φίλο που σέβεται τα όρια του σώματός μας, αλλά και εκείνους που παίρνουν ένα αυτονόητο δικαίωμα επαφής μαζί μας, φωτίζοντας τον τρόπο με τον οποίο μια αγκαλιά φέρνει ζεστασιά στην ψυχή και στο σώμα, ή ένταση, δυσφορία, ενόχληση.
Η ηρωίδα της ιστορίας, η Αντιγόνη μας εξηγεί με σαφήνεια πως ένα άγγιγμα που είναι ασφαλές και επιθυμητό είναι το άγγιγμα που μας κάνει να χαμογελάμε, να μη νιώθουμε ντροπή, να μην αγχωνόμαστε, να μην απορούμε, να μην πονάμε, να μην πιεζόμαστε. Είναι η ασφαλής αγκαλιά που μας επιτρέπει να αράζουμε ξαπλωτοί και να ηρεμούμε μέσα σε αυτή. Πρόκειται για ένα σημείο που οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα άνοιγμα επικοινωνίας με το παιδί, σε μια συζήτηση γύρω από το σώμα, τις αισθήσεις, τα συναισθήματα. Ένα σημείο που βοηθά με πρακτικό τρόπο να αντιληφθεί το παιδί πόσο διαφορετικά νιώθουμε από αγκαλιά σε αγκαλιά και φυσικά πως το σώμα μας μας λέει πάντα την αλήθεια! Γι’ αυτό είναι σπουδαίο για την αυτοπροστασία ενός παιδιού να το ενθαρρύνουμε να «ακούει» το σώμα του, να εμπιστεύεται το συναίσθημά του.
«Να σε κάνω μια αγκαλιά;». Μια ερώτηση που κάθε παιδί έχει δικαίωμα να απαντά με ειλικρίνεια. Και φυσικά η ηρωίδα με αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση προτείνει φράσεις ή ιδέες για κάθε παιδί που θέλει να βάλει ένα όριο: «Στοπ, δεν θέλω να αγκαλιαστώ», «Όχι, δεν νιώθω καθόλου άνετα με αυτό», «Μπορείτε να κάνετε λίγο πιο πέρα, παρακαλώ;», «Όταν λέω όχι, το εννοώ!».
Ακόμα, αγγίζοντας και ακυρώνοντας τη μυστικότητα, την πιο συνηθισμένη τακτική των θυτών κάθε μορφής παραβίασης, η ηρωίδα του βιβλίου προσκαλεί τα παιδιά να μοιράζονται με τους ενήλικες που εμπιστεύονται όσα βαραίνουν την ψυχή τους. Στο περιβάλλον της οικογένειας, στη «φωλιά» μας όπως συνηθίζω να την αποκαλώ, δεν έχουμε μυστικά που μας βαραίνουν, δεν κρατάμε μυστικά που μας δημιουργούν ντροπή ή ενοχή. Όπως στην ιστορία μας τα συναισθήματα αυτά βρήκαν νικητή, την αυτοαγάπη και τον αυτοσεβασμό, έτσι και στην καθημερινή ζωή μαθαίνουμε τα παιδιά μας να μοιράζονται μαζί μας τα δύσκολά τους, και φυσικά να τοποθετούν τον πολύτιμο εαυτό τους πρώτο, δείγμα αυτοαγάπης και όχι εγωισμού (Εγωισμός= σκέφτομαι μόνο εμένα, δεν με αφορά το πώς νιώθεις εσύ, δεν σέβομαι τα όρια σου. Αυτοαγάπη= τοποθετώ εμένα πάνω από όλους, φροντίζοντας για την ακέραιη ψυχή μου και παράλληλα σέβομαι τα όρια των άλλων).
Η ενημέρωση και η εκπαίδευση του παιδιού για τα όρια του σώματός του αποτελεί τη βάση της υγιούς ψυχοσεξουαλικής και κοινωνικοσυναισθηματικής του ανάπτυξης. Βοηθά και υποστηρίζει τα παιδιά να γνωρίσουν το δικαίωμά τους να λένε «όχι», το δικαίωμα της επιλογής αλλά ταυτόχρονα και το δικαίωμα του άλλου να ορίζει το δικό του σώμα, να τοποθετεί τα δικά του όρια.
Πηγή αναδημοσίευσης: https://blog.dioptra.gr/
