
Η φρίκη και η αγανάκτηση χτυπούν “κόκκινο” με την υπόθεση της τρομακτικής κακοποίησης του 3χρονου
Σοκ, φρίκη, ντροπή, πόνος και αγανάκτηση για το μικρό αγγελούδι και για ακόμα μια φορά η κοινωνία δεν μπορεί να πιστέψει πως μια μάνα μπορεί μαζί με τον φίλο της να προκαλέσουν αυτή τη φρίκη πάνω στο σώμα ενός τρίχρονου παιδιού. Οι άντρες της Ασφάλειας Ηρακλείου δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους με αυτά που αντίκρισαν, όπως και οι γιατροί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Αλήθεια τώρα, κανείς δεν άκουσε τίποτα; Κανείς δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό; Πώς είναι δυνατόν να γίνεται όλο αυτό μια ανάσα από το σπίτι σου και να μην… ανοίγει μύτη; Μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως το κλάμα ενός παιδιού δε θα προκαλούσε ερωτηματικά, μιας και ο πόνος από αυτά τα βασανιστήρια θα ήταν φρικτός. Δε στοχοποιώ κανέναν, άλλωστε το κακό έχει γίνει. Αυτό όμως που ξέρω με σιγουριά είναι πως όσο η κοινωνία σιωπά σε περιστατικά οποιασδήποτε κακοποίησης, ανάμεσά μας θα ζουν άνθρωποι που ανεβαίνουν έναν “Γολγοθά” χωρίς κανείς να μπορεί να βοηθήσει.
Μπράβο στο 17χρονο κορίτσι που είδε και αμέσως κινητοποιήθηκε. Δυστυχώς, ανάμεσά μας υπάρχουν πολλά αγγελούδια αλλά και ενήλικες που ζουν τη φρίκη και δε γίνεται απολύτως τίποτα, γιατί πολλές φορές ο φόβος της κοινωνίας προσφέρει έδαφος σε κάθε είδους κακοποίηση. Η σιωπή είναι συνενοχή και μέσα από το ρεπορτάζ έχουμε δει πολλές φορές ανθρώπους να βιώνουν έναν εφιάλτη επειδή οι ίδιοι από φόβο δε μιλούν. Τι γίνεται όμως με τα βρέφη και τα νήπια που πολύ δύσκολα θα μιλήσουν;
Δυστυχώς, και στην Κρήτη του φιλότιμου και της φιλοξενίας ανάμεσά μας ζουν κτήνη, που πίσω από το μανδύα του καλού ανθρώπου, του οικογενειάρχη και του φίλου μετατρέπουν σπίτια με κλειστές πόρτες σε κολαστήρια, που πολλές φορές οδηγούν στον θάνατο. Ναι, η κοινωνία φέρει σημαντική ευθύνη στις περιπτώσεις κακοποίησης, καθώς οι κοινωνικές δομές, οι αντιλήψεις και οι στάσεις που επικρατούν μπορούν να επηρεάσουν την έκταση του φαινομένου και την αντιμετώπισή του. Οι πατριαρχικές νοοτροπίες, οι έμφυλες ανισότητες και η ανοχή στη βία συχνά καλλιεργούνται μέσα από κοινωνικούς θεσμούς, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και την Εκπαίδευση.
Συχνά, η κοινωνία αποτυγχάνει να προλάβει περιστατικά κακοποίησης μέσω της επαρκούς εκπαίδευσης, ενημέρωσης και υποδομών για τη στήριξη των θυμάτων.
Η αδιαφορία ή η σιωπή απέναντι σε περιπτώσεις κακοποίησης ενισχύει την αίσθηση ατιμωρησίας του θύτη και αποθαρρύνει τα θύματα από το να μιλήσουν.
Η κοινωνία φέρει ευθύνη όταν οι θεσμοί της, όπως η Αστυνομία, το δικαστικό σύστημα ή οι κοινωνικές υπηρεσίες, δε λειτουργούν σωστά ή αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τα θύματα. Είναι όμως και η ίδια κοινωνία που πολλές φορές στιγματίζει τα θύματα κακοποίησης, αποδίδοντάς τους ευθύνη για την κατάστασή τους ή αμφισβητώντας την αλήθεια των καταγγελιών τους.
Η ευθύνη της κοινωνίας είναι να καλλιεργήσει κουλτούρα μηδενικής ανοχής στη βία, να ενισχύσει τους μηχανισμούς πρόληψης και προστασίας και να προάγει την αλληλεγγύη προς τα θύματα. Μόνο μέσω της συλλογικής δράσης μπορούν να αλλάξουν ριζικά οι δομές που επιτρέπουν την κακοποίηση.
Η υποκρισία χτυπά “κόκκινο” στις δυτικές κοινωνίες κάθε φορά που βρίσκονται μπροστά σε αυτή τη φρίκη. Όμως όλο αυτό θα παραμείνει στην επικαιρότητα μέχρι να ξεχαστεί και να φτάσουμε στο επόμενο περιστατικό. Σήμερα όλοι είναι στα… χαρακώματα και δικαίως, όμως αυτό αρκεί;
Είναι ασύλληπτο να κατανοήσω πώς μια μητέρα μπορεί να προκαλέσει αυτή τη φρίκη στο παιδί της. Πώς ένας ενήλικας μπορεί να φτάσει σε αυτόν τον εφιάλτη βασανισμού ενός παιδιού.
Η κακοποίηση ενός παιδιού από τη μητέρα του είναι συχνά αποτέλεσμα πολλών και σύνθετων παραγόντων, οι οποίοι μπορεί να περιλαμβάνουν βιώματα από τη δική της παιδική ηλικία, αλλά δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά. Εάν μια μητέρα υπήρξε θύμα κακοποίησης ή παραμέλησης, μπορεί να δυσκολευτεί να αναπτύξει υγιείς τρόπους ανατροφής, καθώς αυτά τα πρότυπα μπορεί να έχουν εντυπωθεί στον ψυχισμό της.
Ένας ενήλικας που μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου οι ανάγκες δεν ικανοποιούνταν ή όπου δεν υπήρχε συναισθηματική ασφάλεια, ίσως να μην ξέρει πώς να ανταποκριθεί στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού.
Παράγοντες όπως η κατάθλιψη, το άγχος ή πιο σοβαρές διαταραχές, όπως η μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας ή οι διαταραχές συναισθήματος, μπορεί να κάνουν έναν γονέα πιο ευάλωτο στη χρήση κακοποιητικών συμπεριφορών.
Αδυναμία διαχείρισης άγχους ή θυμού μπορεί να οδηγήσει σε ξεσπάσματα προς το παιδί. Σε ορισμένες κοινωνίες, ορισμένες μορφές σκληρής πειθαρχίας είναι αποδεκτές ή θεωρούνται “κανονικές”, με αποτέλεσμα οι γονείς να μην αναγνωρίζουν τη βλάβη που προκαλούν. Την ίδια ώρα, η οικονομική πίεση και η κοινωνική απομόνωση μπορεί να εντείνουν το στρες που βιώνει μια μητέρα, αυξάνοντας τον κίνδυνο κακοποίησης.
Συχνά τα τραύματα που δεν έχουν επεξεργαστεί ή θεραπευτεί “μεταφέρονται” από γενιά σε γενιά. Δηλαδή, ένας γονέας που δεν έχει αντιμετωπίσει το δικό του τραύμα μπορεί να το επαναλάβει στα παιδιά του. Μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος; Ναι, είναι εφικτό να σπάσει αυτός ο κύκλος αν η ίδια η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία βοηθήσουν. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, αν και τα βιώματα παίζουν μεγάλο ρόλο, η κακοποίηση δεν είναι αναπόφευκτη, καθώς ο κάθε άνθρωπος μπορεί να επιλέξει να δουλέψει με τον εαυτό του και να γίνει καλύτερος γονιός.
Εδώ έχουμε μια φρίκη με θύμα ένα αγγελούδι που σήμερα θα έπρεπε να είναι στο σχολείο του χαρούμενο και γεμάτο ζωή. Αλήθεια τώρα πόσο ακόμα θα ανεχτούμε τη βία;
Πηγή αναδημοσίευσης: https://www.neakriti.gr/