ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, οι γονείς του τού χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στον λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει: Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.ΕΣΤΩ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή;
ΚΑΙ ΜΕΤΑ, Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
ΚΑΙ Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ, ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ του πρώτου παιδιού; Και ο γάμος των φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε; Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων; Ώρες; Μέρες;
ΕΤΣΙ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε. Κάθε λεπτό. Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε τον χρόνο της απόλαυσης, για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Όπερα. Ο Χόρχε Μπουκάι (30 Οκτωβρίου 1949) είναι ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας από την Αργεντινή. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκαεπτά γλώσσες.
Πηγή αναδημοσίευσης: https://www.dinfo.gr/
