Γιατί χρειαζόμαστε τις Σχολές Γονέων
Ο “Έρασμος” γράφει…
Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δύο – και πλέον – δεκαετίες και στη χώρα μας εντείνονται τα φαινόμενα άσκησης βίας από θύτη σε θύμα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, σε βαθμό ανεξέλεγκτο, ενώ τα περιστατικά ειδικότερης παθογένειας του φαινομένου ξεπερνούν τους κλασικούς χώρους και τρόπους άσκησης, έχοντας αγγίξει κατά πολύ τη συνάφεια του ψυχρού και αποτρόπαιου εγκλήματος.
Να θυμηθούμε σε εθνικό επίπεδο, περιστατικά που αφορούν από παλιότερα, παιδεραστίες, παιδοκτονίες με στοιχεία και πρακτικές κανιβαλισμού, μέχρι προσφάτως πατροκτονία σε νησί του Ιονίου, σεξουαλικό έγκλημα στην Κρήτη, ή στην τοπική κοινωνία της Βέροιας, το στραγγαλισμό νεαρής συμπολίτισσάς μας, την εξαφάνιση ανηλίκου κλπ. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του http://www.psychological-opinions.gr , «…μακροχρόνιες έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που εκτίθενται σε εικόνες βίας έστω και μέσω τηλεόρασης, έχουν μεγάλη πιθανότητα να εκδηλώσουν επιθετική συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή γιατί η έκθεση προκαλεί απευαισθητοποίηση (βιώνουν λιγότερο έντονα συναισθήματα απέναντι στη θέα του πόνου) με αποτέλεσμα να μειώνονται οι αναστολές τους5. Επίσης, έχει υποστηριχθεί ότι τα αγόρια μιμούνται περισσότερο τη σωματική επιθετικότητα από ότι τα κορίτσια, δεδομένου ότι συνδέεται περισσότερο με την ανδρική συμπεριφορά6. Ένα σημαντικό ζήτημα είναι ότι τα παιδιά ζώντας μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον διαμορφώνουν την άποψη ότι στις ερωτικές σχέσεις επιτρέπεται η βίαιη συμπεριφορά. Σε παρόμοιο συμπέρασμα καταλήγουν και οι ανήλικοι που βιώνουν άμεση βία από τον έναν ή και από τους δύο γονείς. Τα παιδιά αυτά είναι πιθανόν να συναντήσουν δυσκολίες τόσο στο μελλοντικό ρόλο τους ως γονείς όσο και στις υπόλοιπες σχέσεις τους. Οι επιπτώσεις της βίας στη συμπεριφορά των παιδιών ενδέχεται να συμπεριλαμβάνουν: επιθετική συμπεριφορά ή υπερβολική αναστολή, ανυπακοή, σχολική φοβία, χαμηλές σχολικές επιδόσεις, έλλειψη επαρκούς αυτοεκτίμησης, ψυχοσωματικά συμπτώματα (πονοκεφάλους, σπαστικές κολίτιδες κ.λπ.), δειλία και κοινωνική απομόνωση. Στην περίπτωση των εφήβων οι επιπτώσεις ενδέχεται να συμπεριλαμβάνουν: επιθετική συμπεριφορά, φυγή από το σπίτι, εκφοβισμό άλλων συμμαθητών (bullying), άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας, χρήση ουσιών (ναρκωτικά, αλκοόλ), σχολικές απουσίες, μαθησιακές δυσκολίες και νευρωτικές συμπεριφορές (ονυχοφαγία, τριχοτιλλομανία κ.λπ.).
Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια τη συνέχιση του φαύλου κύκλου της κακοποίησης με τους ρόλους συχνά να εναλλάσσονται. Η τάση για επανάληψη θεωρείται από κάποιους τρόπος για να νιώσουν οικεία και να θρέψουν τα συναισθήματα που τους δυσκολεύουν και από κάποιους άλλους προσπάθεια για επανόρθωση…».
Οι Σχολές Γονέων ως εργαλείο διαμόρφωσης της οικογένειας
Ο Σύλλογος Κοινωνικής Παρέμβασης «Έρασμος» έχοντας αναλάβει από το 2006 ενεργή πρωτοβουλία να παρέμβει ουσιαστικά, τιμώντας και δικαιώνοντας την επωνυμία του, στα ενεργά προβλήματα του κοινωνικού μας ιστού μπαίνει αποφασιστικά στη δίνη του φαινομένου της βίας, της κακοποίησης και των προεκτάσεών του και εξετάζει καθημερινά τρόπους καταστολής, φροντίδας, αλλά και πρόληψης.
Θεωρεί , όχι απλώς υποχρέωση όλων μας, τη μη ανοχή απέναντι στην εκδήλωση του φαινομένου, ανά περιστατικό, αλλά πολύ περισσότερο την προσπάθεια αφύπνισης και ενεργοποίησης κάθε ανθρώπου, ανάλογα με τον ιδιαίτερο κοινωνικό του ρόλο.
Σε αυτή την κατεύθυνση θεωρεί τη διαμόρφωση της οικογένειας, ως της πλέον υγιούς κοινωνικής μονάδας λειτουργίας, ως επιτακτική ανάγκη για τη διαφύλαξη ενός «αύριο» χωρίς βία και κακοποίηση.
Ως εκ τούτου ο «Έρασμος» βλέπει σε αυτή τη συνάφεια δύο ισχυρά εργαλεία. Τα βιωματικά εργαστήρια, που ήδη διενεργούνται σε Βέροια και Νάουσα και τις Σχολές Γονέων, οι οποίες φιλοδοξούν να μελετήσουν την ψυχοδυναμική της οικογένειας και τον μηχανισμό της γονεϊκής λειτουργίας.
Σύμφωνα με την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπεύτρια του Συλλόγου, Μαρία Ασλανίδου, «…οφείλουμε να εντοπίσουμε και να κατανοήσουμε τα προβλήματα του παιδιού, είτε είναι κοινωνικού, είτε συναισθηματικού χαρακτήρα. Να αναγνωρίσουμε τα μηνύματα που μας στέλνουν λεκτικά ή μη. Να καθορίσουμε το ρόλο του παιδιού μέσα στην οικογένεια και να του δώσουμε να καταλάβει ότι δεν έχει μόνο ανάγκες αλλά και υποχρεώσεις…», ενώ όσον αφορά τη γονεϊκή συμπεριφορά, «…πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε αν ο χαρακτήρας του γονιού επηρεάζει την εξέλιξη του παιδιού…».
Σύμφωνα με την κ. Ασλανίδου, οι Σχολές Γονέων μας βοηθούν:
– Να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας σε θέματα που αφορούν την οικογένεια, τα παιδιά και οτιδήποτε άλλο θεωρηθεί σημαντικό, μπορούμε να το εντάξουμε ως θέμα για συζήτηση.
– Στην καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας και της οικογένειάς μας.
– Στην απελευθέρωση αρνητικών συναισθημάτων, όπως θυμού, επιθετικότητας, άγχους κλπ.
– Να υιοθετούμε καινούργιους κανόνες συμπεριφοράς.
– Να καθορίζονται οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια, καθώς και οι σχέσεις των μελών μέσα στην οικογένεια.
– Γινόμαστε πιο εξωστρεφείς στο να συζητάμε τα προβλήματά μας και με τη βοήθεια της ομάδας ψάχνουμε για εναλλακτικές λύσεις.
