Γράφει η Έμυ Μήτσιου – Ψυχολόγος του «ΕΡΑΣΜΟΥ» & Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Μέρες τώρα οι περισσότεροι από εμάς περιορισμένοι, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Περιορισμένοι λόγω των μέτρων ασφαλείας που καλούμαστε να σεβαστούμε για τη μη εξάπλωση του ιού, περιορισμένοι λόγω υπευθυνότητας, περιορισμένοι από ανάγκη, περιορισμένοι λόγω επιλογής… περιορισμένοι, σεβόμενοι τον συνάνθρωπό μας, ακόμη και σεβόμενοι τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όπως και να έχει το πράγμα για τον καθένα από εμάς: #Μένουμε σπίτι !!!
Και όσο #Mένουμε σπίτι έχουμε την ευκαιρία να διαχειριστούμε όλο αυτό που παρατηρούμε να συμβαίνει. Και αν φοβόμαστε για όλο αυτό το γεγονός που επίσημα ανακοινώθηκε ως πανδημία λίγες μέρες πριν, που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από νέα και ανακοινώσεις σχετικά με νέα κρούσματα, με ανθρώπους που παλεύουν για την ζωή τους, με επιστημονικές έρευνες που προσπαθούν να ανακαλύψουν το εμβόλιο ενάντια στον Κορωνοϊό, τι πιο φυσιολογικό οι περισσότεροι από εμάς να αντιδρούμε με άγχος και μερικές φορές με πανικό. Έτσι και αλλιώς ο ορισμός του φόβου αναφέρει ότι φόβο νοιώθουμε όταν απειλούμαστε ή νοιώθουμε πως θα απειληθούμε σε μια πραγματική κατάσταση. Και απ’ ό,τι φαίνεται η πανδημία των ημερών είναι πραγματικός κίνδυνος που προκαλεί φόβο για τον εαυτό μας, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας , για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, για φίλους και συναδέλφους, ακόμη και για ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε.
Όμως οι φόβοι μας έχουν ποικίλες επιδράσεις στη ζωή μας. Κάποιες από αυτές :
Μπορεί να μας αποτρέπουν από το να πάρουμε αποφάσεις για την ζωή μας. Πολύ συχνά έχουμε το φαινόμενο γνωστό ως αυτό-εκπληρούμενη προφητεία που σημαίνει ότι, όταν φοβόμαστε πως κάτι θα συμβεί, κάνουμε διάφορες σκέψεις γύρω από αυτό, ακόμη και με λεπτομέρειες και μοιάζει σαν να προδικάζουμε μία κατάσταση, γίνεται ένας φαύλος κύκλος και τελικά συμβαίνει όλο αυτό που σκεφτόμασταν.
Επίσης ο φόβος μπορεί να μας παροτρύνει να βρούμε λύσεις ή μπορεί να μας βοηθήσει να ζητήσουμε βοήθεια και αν συμβεί αυτό τα αποτελέσματα πολύ συχνά είναι ανακουφιστικά γιατί στην προσπάθεια μας να επεξεργαστούμε τους φόβους μας μπορεί …
1.Να μας βοηθήσουν να δούμε τις πραγματικές αβίωτες επιθυμίες μας.
2.Να μας φανερώσουν πώς θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά.
3.Να μας βοηθήσουν να δούμε ποιοι είμαστε.
4.Να μας κατευθύνουν να αναζητήσουμε τρόπους, ώστε να γαληνεύουμε και να γίνουμε πιο αγαπητοί στα δικά μας μάτια.
5.Να βιώνουμε καλύτερα τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και τον τρόπο που σχετιζόμαστε και αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.
6.Να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε τέλειοι και ότι μας επιτρέπεται να φοβόμαστε, να λυγίζουμε, να ντρεπόμαστε γνωρίζοντας ότι έχουμε την επιλογή να σηκωθούμε και να βρεθούμε σε καλύτερο σημείο απ’ ότι ήμασταν.
Έτσι λοιπόν καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε αυτό που μας συμβαίνει ώστε:
- Να κατανοήσουμε την αβίωτη ζωή μας ή
- Να δούμε το χρόνο που κυλάει χωρίς να απελευθερώνονται οι επιθυμίες μας.
Σκεφτείτε ένα αναμμένο κερί. Όσο σκοτάδι κι αν υπάρχει γύρω του το φως του δεν χάνεται !!!
Και αν κυριαρχεί το αίσθημα της αβεβαιότητας και της σύγχυσης, όπως αναφέρει η Alba Marcoli, σαν αυτήν την αιφνίδια ομίχλη που πέφτει πάνω στο τοπίο της ζωής μας, το οποίο προηγούμενα μας φαινόταν τόσο φωτεινό είναι γιατί πολύ συχνά στην ομίχλη είναι πολύ πιο κοπιαστικό να βρεις το δρόμο που θα διασχίσεις, πρέπει να τον ψάξεις μέσα από προσπάθειες και λάθη, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά και προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια και να περπατήσουμε μόνοι μας, σκοντάφτοντας και πέφτοντας επανειλημμένα. Όμως ακριβώς αυτή η αβέβαιη μετάβαση με τον καιρό μας βοήθησε να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια και να περπατάμε, κάτι τόσο φυσικό, που καταλήγουμε να ξεχνάμε το γεγονός ότι το απόκτημα ήταν μεγάλο και κοπιαστικό.
Ο Racamier αναφέρει: «Η κρίση είναι πάντα ένα τραύμα. Βιώνεται σαν μια δύσκολη κατάσταση, ελάχιστα ελεγχόμενη, επομένως με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά του βιώματος του τραύματος. Θα έλεγε κανείς ότι ο τραυματισμός είναι ένα είδος πληγής που μπορεί να επουλωθεί ή όχι, ενώ μια κρίση είναι μια εσωτερική εξέλιξη που μπορεί να πραγματοποιηθεί ή να αποτύχει».
Μια εσωτερική εξέλιξη που πραγματοποιείται είναι εκείνη του να καταφέρει κανείς να εγκαταλείψει μια παλιά ισορροπία για να βρει σιγά-σιγά μια καινούρια, περισσότερο κατάλληλη στη νέα κατάσταση. Από μια κρίση που εξελίσσεται θετικά συνήθως βγαίνουμε πιο πλούσιοι και με μια διαφορετική διάθεση για να ζήσουμε και να δώσουμε ένα νόημα στη ζωή μας.
Η κρίση, όταν και εάν φθάσει, είναι γι ‘ αυτό το λόγο μια επιπλέον δυνατότητα, παρά την κόπωση που μας κοστίζει. Γιατί και η κρίση, όπως τα πάντα στη ζωή, έχει τη δική της πορεία στο χρόνο, σαν αυτό το χρόνο που πρέπει να διαθέσουμε #Μένοντας σπίτι, #Μένοντας ασφαλείς, #Μένοντας δυνατοί, εξελισσόμενοι και δίνοντας ένα τέλος, παρά την ιδιαιτερότητα της στιγμής, την οποία συχνά ζούμε με το φόβο ότι δε θα τελειώσει ποτέ.
Κι όμως θα τελειώσει, αρκεί όλοι μαζί:
- Να συνεχίσουμε να σπάμε την αλυσίδα μετάδοσης του Κορωνοϊού…
- Να επιδεικνύουμε ατομική ευθύνη και να ακολουθούμε αυστηρά τις οδηγίες…
- Να μην συνωστιζόμαστε…
- Να μην μετακινούμαστε …
- Να κρατάμε αποστάσεις…
- Να #Μένουμε σπίτι …
Βιβλιογραφία:
- Προσωπικές Σημειώσεις από την «Ομάδα ελεύθερης συζήτησης και έκφρασης με την 3η ηλικία», Έρασμος, 2019
- Το παιδί που χάθηκε και ξαναβρέθηκε, Alba Marcoli
Έμυ Μήτσιου – Ψυχολόγος, Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Μακροχώρι Ημαθίας Τ.Κ 59033
Kιν. 6982983426
