Γραφεί η μαμά συγγραφέας και blogger Karen Johnson
Γιορτάσαμε τα 11α γενέθλια μου σήμερα με μια επίσκεψη σε escape room. Αυτός και οι 4 φίλοι του συμφώνησαν (με εμένα τους προσέχω) να «δραπετεύσουν» από τον Τιτανικό που βούλιαζε, και να μην βουλιάξουν (θα το μαρτυρήσω: βουλιάξαμε).
Την ώρα, όμως, που φτάσαμε στο παιχνίδι ανακαλύψαμε ότι οι υπεύθυνοι του χώρου είχαν βάλει στο ίδιο δωμάτιο με εμάς και 4 έφηβους. Και παρόλο που στο παρελθόν ήμουν καθηγήτρια σε Γυμνάσιο και αγαπούσα πολύ τους μαθητές μου τώρα, που είμαι μαμά ενός αγοριού στην προεφηβεία, ε δεν χάρηκα ιδιαίτερα.
Ξέρω τη διαφορά ανάμεσα στα 11 και τα 15 και μοιάζει με χιλιετία νέων εμπειριών, λέξεων, ελευθεριών και… ορμονών! Δεν ήξερα πώς θα εξελιχθεί το παιχνίδι με όλα αυτά τα παιδιά, όμως ήξερα ότι θα έπρεπε πλέον να έχω την ευθύνη για όλα τους, για τουλάχιστον μία ώρα.
Χωρίς να έχουμε πολλές επιλογές, λοιπόν, μπήκαμε.
Αρχίσαμε να προσπαθούμε να λύνουμε παζλ σε διαφορετικές ομάδες –η μία των εφήβων και η άλλη των 11χρονων με εμένα.
Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, όμως, κάτι συνέβη
Έπιασαν εκείνοι κάτι που λέγαμε. Ακούσαμε εμείς κάτι που είχαν μάθει.
Και αρχίσαμε να δουλεύουμε όλοι μαζί. Στο τέλος βρήκαμε μαζί τον μυστηριώδη κωδικό που θα μας έσωζε όλους (αν είχαμε 10 παραπάνω δευτερόλεπτα για να τον πληκτρολογήσουμε στο χρηματοκιβώτιο…).
Ξέρετε ποιο είναι το θέμα με τα παιδιά στην εφηβεία; (Κάτι που ήξερα για πολλά χρόνια όταν δίδασκα, αλλά τώρα που είμαι μαμά ενός εύκολα επηρεάσιμου εφήβου αρχίζω να ξεχνάω.)
Θέλουν να τα προσέξεις να κάνουν κάτι καλό, όπως ακριβώς και τα νηπιάκια. Ξέρεις, όπως στις δύσκολες μέρες με ένα 3χρονο που αναζητάς απελπισμένα έναν λόγο για να το επαινέσεις. Και πώς λάμπει ολόκληρο όταν τελικά του λες: «Τι μεγάλο παιδί που είσαι που έβαλες τα παπούτσια σου μόνος σου!» ή «Πόσο μου αρέσει που είσαι τόσο καλό παιδί! Με κάνεις τόσο υπερήφανη!»
Ε, οι 15χρονες με τα κοντά μπλουζάκια και τις κοιλιές έξω και τα αγόρια που κοντεύουν να μας περάσουν στο ύψος δεν διαφέρουν πολύ.
Και το θυμήθηκα αυτό σήμερα. Γιατί τα 4 αυτά παιδιά ήταν καλόκαρδα, βοηθητικά και έγιναν τέλειοι βοηθοί σε μια παρέα από πεμπτάκια και μία βαρετή μαμά.
Ήταν υπομονετικοί, μιλούσαν σωστά και δούλεψαν μαζί με πολύ μικρότερα παιδιά χωρίς να δυσανασχετίσουν καθώς πασχίζαμε όλοι να επιβιώσουμε από ένα πλοίο που βούλιαζε.
Παρόλο που δεν καταφέραμε να αποδράσουμε εγκαίρως, ένιωσα ότι όλοι κερδίσαμε κάτι σήμερα. Το παιδί μου πέρασε τέλεια, νομίζω το ίδιοι και οι φίλοι του, και ήθελα να βεβαιωθώ ότι και η παρέα των εφήβων το εισέπραξε αυτό. Έτσι τους πλησίασα την ώρα που βάζαμε τα πανωφόρια μας για να φύγουμε και τους ευχαρίστησα.
«Σήμερα ήταν τα 11α γενέθλια του γιου μου και θέλω να ξέρετε όλοι πόσο εξαιρετικοί ήσασταν εκεί μέσα. Σας ευχαριστώ που παίξατε μαζί με τόσο μικρότερα παιδιά. Ήταν σπουδαίο αυτό που κάνατε», τους είπα.
Και ξέρετε κάτι; Το ίδιο φως φώτισε ττο πρόσωπό τους, σα να ήταν νηπιάκια! Έλαμψαν! Απόλαυσαν τόσο πολύ τη στιγμή που κάποιος ΠΡΟΣΕΞΕ πόσο καλά παιδιά ήταν και προσωπικά ένιωσα υπέροχα που ήμουν εγώ που τους είπα.
Οπότε ναι, παραδέχομαι ότι αρχικά παρεξήγησα αυτούς τους έφηβους όταν τους είδα με τα σκουλαρίκια και τα λυμένα κορδόνια και το βαριεστημένο βάδισμα. Φοβήθηκα τα χειρότερα κοιτάζοντας τον γιο μου και τους φίλους του, οι οποίοι ξαφνικά μου φάνηκαν τόσο μικροί και αθώοι.
Έκανα λάθος.
Σας παρακαλώ, μην ξεχνάτε τα εφηβάκια εκεί έξω. Αν τα πιάσετε επ’αυτοφόρω, να κάνουν κάτι καλό, πείτε το. Είμαι σίγουρη ότι έχουν ανάγκη να το ακούσουν.
Πηγή αναδημοσίευσης: https://www.infokids.gr/
