Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει τον απολογισμό τής ζωής μου..

Είμαι 82 ετών..

Δεν έχω πιά σπίτι..

Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα..

Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα..

Έχω μόνο κάποιον πού απλά μού καθαρίζει το δωμάτιο..

Φτιάχνει το κρεβάτι μου..

Φροντίζει το φαγητό μου..

Ελέγχει την πίεση μου..

Δεν έχω πιά τα εγγόνια μου..

Δεν έχω το γέλιο τους..

Δεν μπορώ πιά να τα βλέπω να μεγαλώνουν..

Κάποια από αυτά έρχονται κατά καιρούς και με επισκέπτονται..

Όχι συχνά..

Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω..

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω σέ αυτή τη μοναξιά..

Όταν μένω μόνη κοιτάζω τίς φωτογραφίες τής οικογένειας μου..

Κι αυτό είναι όλο πού έχω..

Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν πώς ή οικογένεια χτίζει το αύριο των ανθρώπων..

Και πως έρχεται ή στιγμή πού και οι γονείς έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την αγάπη μας ειδικά βαδίζοντας στο τέλος τής ζωής τους..

Μην τούς καταδικάζετε σέ μοναξιά..

Μην τούς ξεπληρώνετε έτσι όλα όσα έκαναν για εσάς..

Δε ζητούν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι…